Η προβλήτα - Ιl molo

Αγαπώ τις ξύλινες προβλήτες στις λίμνες, τις γκριζόμαυρες παλιές και τις χρωματιστές καινούριες.
Τα ξύλα μυρίζουν πολύ ωραία από την ηλιοθεραπεία και τα εγκαύματα πολλών χρόνων.
Στο νερό, γύρω από τους χοντρούς πάσσαλους, κολυμπούν πάντα πολλά, μικρά, ασημένια ψάρια, που εκσφενδονίζονται σαν βέλη πέρα δώθε, ξαφνικά συγκεντρώνονται σε ένα σημείο, ξαφνικά διαλύονται και εξαφανίζονται.
Το νερό μυρίζει πολύ ωραία κάτω από την προβλήτα, σαν το δέρμα φρέσκου ψαριού.
Όταν αποπλέει το σκάφος, σείονται οι πάσσαλοι και η προβλήτα συγκεντρώνει όλη τη δύναμή της για να αντέξει την εκτόνωση...
Ο κινητήρας του ατμόπλοιου με τους κόκκινους τροχούς δίνει μια σκληρή μάχη με την πεισματάρα δύναμη της απείθαρχης προβλήτας, η οποία δεν υποτάσσεται, αντιστέκεται όσο είναι ανάγκη και τρέμει από την εσωτερική της ένταση.
Επιτέλους νικά η πεισματάρα της δύναμη, το πλοίο χαλαρώνει και απομακρύνεται.
Ώρες ολόκληρες στέκεται η προβλήτα εκεί και ψήνεται στον ήλιο, μονάχη, ξεχασμένη.
Ξαφνικά έρχονται αναστατωμένοι άνθρωποι με φωτεινά ρούχα και μαζεύονται στις προβλήτες. «Μη σκύβετε!», φωνάζουν οι γονείς και κοιτάζουν με καχυποψία την επικίνδυνη προβλήτα.
Με το δίκιο σου θες να φωνάξεις, «Σιγά ρε! Κάπου παραπέρα θα σκύβουν δύο κολλημένοι δίπλα δίπλα όσο μπορούν πάνω από το κιγκλίδωμα«. Όμως αυτό το φαινόμενο είναι μάλλον παλιάς σχολής, ως εκ τούτου καταστέλεις την ανάγκη.
Δεν μπορώ όμως να αρνηθώ πως το επίμονο κοίταγμα στο νερό πάνω από το κιγκλίδωμα της προβλήτας, δίπλα σε εκείνον, μιλάει συχνά την δική του, την εσωτερική του γλώσσα.
Στις προβλήτες κάποιοι, ιδίως τα παιδιά, βασανίζουν μικρά, άχρηστα ψάρια. Τα πιάνουν, τα πετούν στο έδαφος και παρακολουθούν το χορό του θανάτου τους. Φυσικά δεν είναι πιο ευχάριστο να πεθάνουν ανάμεσα στα δόντια μιας τούρνας.
Και ποιος πεθαίνει ήσυχος και ευχαριστημένος στο κρεβάτι του;
Κατα καιρούς στις αποβάθρες θα δεις επιτροπές και τα προεδρεία των ιστιοπλόων. Ρεγκάτα.
Ώρες ολόκληρες κοιτάζουν με τα κυάλια τους κάποιο μυστηριώδες σημείο της λίμνης και κανείς από τους υπόλοιπους περιβρισκόμενους δεν ξέρει τι συμβαίνει. Παρ' όλα αυτά είναι όλοι ενθουσιασμένοι. Εδώ και εκεί πέφτει ένας τεχνικός όρος. Ξαφνικά κάποιοι φωνάζουν "ζήτω" και γράφουν σημειώσεις.
Η προβλήτα υψώνεται σαν το λόφο ενός στρατηγού. Κοιτάζεις με τα κυάλια την έκβαση της μάχης. Και τότε η προβλήτα είναι μέσα στη ζωή. Αργότερα πάλι, ξαπλώνει σαν σκοτεινό τέρας στις φεγγαρόλουστες νύχτες, μαύρη απλώνεται έξω στην μολυβδένια λίμνη.
Αγαπώ τις ξύλινες προβλήτες στις λίμνες, τις γκριζόμαυρες παλιές και τις χρωματιστές καινούριες. Είναι το σύμβολο της ελευθερίας, το σύμβολο της ειρήνης και μυρίζουν υπέροχα από τα εγκαύματα πολλών χρόνων.

'Ανα