Ο μύθος της Ιστάρ

Και ενώ η Ιστάρ καταραμένη από την Ερεσκιγκάλ, κρατούνταν παγιδευμένη στις σπηλιές του Άδη αναζητώντας τον αγαπημένο Ταμμούζ, μακριά από την τρυφερή φροντίδα της αδελφής της, με τα δάκρυα της γης που στερήθηκε τη δροσερή ανάσα και την πνοή της παρουσίας της, ξενιτεμένη απ’ τις τέχνες και τον έρωτα…..
Το φυτό δεν γονιμοποιεί πλέον το άλλο φυτό, η βλάστηση μαραίνεται, το ζώο δε νιώθει πια καμιά ζωτικότητα, κι ο άνθρωπος καμιά συγκίνηση.
Από τότε που η Ιστάρ κατέβηκε βαθειά μέσα στη γη, απ’ όπου ποτέ κανείς δεν ξαναγύρισε….
Ο ταύρος δεν ανέβηκε πια πάνω στην αγελάδα…
Ο γάιδαρος δεν πλησίασε ποτέ πια το ταίρι του…
Την όμορφη κοπέλα δεν την πλησίαζε κανείς πια στο δρόμο….
Ο άντρας κοιμόταν στο κρεβάτι του …
Κι από κάτω η γυναίκα κοιμόταν μόνη….
Ο κόσμος χανόταν, κι οι Θεοί ανησύχησαν πως δεν θα ‘βρισκαν πια κάποιους να τους κάνουν θυσίες..
Διάταξαν τότε την Ερεσκιγκάλ να ελευθερώσει την Ιστάρ απ’ τις κατάρες και να την αφήσει να γυρίσει στη γη…
Μα εκείνη αρνείται αν δεν την αφήσουν να πάρει μαζί της τον Ταμμούζ… Τελικά όμως νικά και περνά την μια μετά την άλλη τις επτά Πύλες…. Περνά την πρώτη και παίρνει το ύφασμα που θα τις σκεπάσει τους γοφούς, μετά τα βραχιόλια, τη ζώνη της, το κόσμημα που φορούσε στο στήθος της, το περιδέραιό της και τέλος το στέμμα της.
Μόλις πέρασε και την έβδομη Πύλη και γύρισε στη γη, τα φυτά άρχισαν να βλασταίνουν και ν’ ανθίζουν, το χώμα να παράγει τροφή, και κάθε ζώο άρχισε πάλι το έργο της αναπαραγωγής…
Κι ο έρωτας ισχυρότερος από τον θάνατο ανέβηκε πάλι στο λαμπερό του θρόνο για να κυβερνήσει Θεούς και ανθρώπους….
Ο μύθος τούτος συμβολίζει τον κύκλο του χρόνου, τον θάνατο και την ανάστασή της φύσης, της βλάστησης και της ευφορίας, που συμβολίζει ο Ταμμούζ, που πεθαίνει μέσα στα δάκρυα και στα κλάματα κάθε φθινόπωρο, για ν’ αναστηθεί πάλι μέσα στη χαρά κάθε Άνοιξη.
Ο μύθος της Ιστάρ, της Αστάρτης του Ελληνο-Ρωμαικού κόσμου, που αποτελεί τη μοναδική μεγάλη θηλυκή θεότητα στο Ασσυριο-Βαβυλωνιακό Πάνθεο.

Γιώργος Χρηστάκης