Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από τον Louis-Auguste Blanqui στα 1850. Η απτόητη προσήλωσή του στην επανάσταση, στην βίαιη ανατροπή του αστικού καπιταλιστικού κράτους, ακόμη και σε συνθήκες φαινομενικού αδιεξόδου, είναι αυτό που τον κάνει επίκαιρο στις μέρες μας, την εποχή του «καπιταλιστικού ρεαλισμού» όπου η καπιταλιστική κοινωνία παρουσιάζεται ως η κορύφωση του πολιτισμού, το τέλος της ιστορίας και μαζί κάθε δυνατότητας για δημιουργία μίας νέας κοινωνικής πραγματικότητας. Η νηφάλια λύσσα του Blanqui για επαναστατική, ριζοσπαστική πράξη ηχεί σήμερα σαν ενοχλητικός βόμβος μέλισσας· ίσως κάποτε το βούισμα θεριέψει και δώσει τη θέση του στην ιαχή του πολέμου.
Μια επανάσταση προσδιορίζει, εντός του κοινωνικού σώματος, μία ακαριαία διαδικασία αναδιοργάνωσης παρόμοια με τους θυελλώδεις συνδυασμούς των στοιχείων ενός διαλυμένου σώματος που τείνουν να ανασυνθέσουν εαυτά σε μία νέα μορφή. Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να ξεκινήσει όσο ακόμη κι ένα ίχνος ζωής τονώνει την παλιά συνάθροιση. Συνεπώς, οι ιδέες που θα ανασυστήσουν την κοινωνία δεν θα διαμορφωθούν ποτέ, όσο ένας κατακλυσμός, δίνοντας ένα θανάσιμο χτύπημα στην γέρικη, ετοιμόρροπη κοινωνία, δεν έχει ελευθερώσει τα αιχμάλωτα στοιχεία των οποίων η αυθόρμητη και ραγδαία ζύμωση θα οργανώσει τον νέο κόσμο.
Όλες οι δυνάμεις της σκέψης, όλες οι σπουδαιότερες προσπάθειες της διάνοιας είναι ανίκανες να προβλέψουν το δημιουργικό αυτό φαινόμενο που δύναται να ξεσπάσει ανά πάσα δεδομένη στιγμή. Μπορεί κανείς να προετοιμάσει την κούνια, όχι όμως να φέρει στη ζωή το πολυαναμενόμενο ον.
Ακριβώς μέχρι τη στιγμή του θανάτου και της αναγέννησης, οι αρχές που θα διατελέσουν τις βάσεις του μέλλοντος παραμένουν ασαφείς βλέψεις, απόμακρα και θαμπά κρυφοκοιτάγματα. Είναι σαν μια θολή κι αιωρούμενη σιλουέτα στον ορίζοντα, το περίγραμμα της οποίας δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί ή να συλληφθεί από τις ανθρώπινες προσπάθειες.
Στις περιόδους νεωτερισμού έρχεται επίσης ο καιρός που ο διάλογος, εξαντλημένος, δεν είναι πλέον ικανός να κινηθεί ούτε κατά ένα παραπάνω εκατοστό προς το μέλλον. Μάταια εξουθενώνεται προσπαθώντας να ξεπεράσει έναν ανυπέρβλητο για την σκέψη φραγμό, έναν φραγμό που μόνο το χέρι της επανάστασης μπορεί να διαλύσει. Τέτοιο είναι το μυστήριο της μελλοντικής ύπαρξης, το πέπλο της οποίας, παραμένοντας αδιαπέραστο για τους επιζώντες [του παρελθόντος], πέφτει οικειοθελώς σαν έρχεται αντιμέτωπο με τον θάνατο.
Ας καταστρέψουμε την παλιά κοινωνία – θα βρούμε την νέα κάτω απ’ τα χαλάσματα. Το τελειωτικό χτύπημα της αξίνας θα την φανερώσει, θριαμβεύουσα, στο φως της ημέρας.
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου