Βρε αρπακτικό, τι κάνεις εκεί;
Μουρμουράς;
Βλέπω τα χείλη σου να σαλεύουν …τι ψιθυρίζεις, τι αναμασάς, τον ρώτησε ο Περικλής χαμογελώντας….
Την προσευχή σου κάνεις !!!!
Μα μην κρύβεσαι, όλοι τις ξέρουμε πια τις κρυμμένες σου σκέψεις.
Μόλις σε είδα σήμερα το πρωί με τα μάτια να πετάνε σπίθες, μ’ ένα πρόσωπο τόσο ήρεμο, όσο η μεγάλη θάλασσα μετά από φουρτούνα, να μας κοιτάζεις έτσι κατάματα, μ’ ένα βλέμμα ήσυχο μα τεράστιο, ζεστό… σκέφθηκα..
Πάει και τούτος, τον πήρανε μαζί τους οι μάγισσες της θάλασσας και των αφρισμένων κυμάτων…
Σάλεψε το μυαλό του, κι άδικα τον τραβάμε ν’ αγωνιστεί στις μάχες της μεγάλης πολιτείας.
Πάτησες τον όρκο, αρπακτικό, κι έριξες το δόρυ και την ασπίδα…!!
Κι η όμορφη αδελφή του σηκώθηκε ταραγμένη, κι έκοψε ένα ολάνθιστο κλαδί αμυγδαλιάς, και το τοποθέτησε πάνω στο ξύλινο τραπέζι, κι ύστερα γύρισε και κάθισε πίσω στην χαμηλή πεζούλα…
Σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό και μύριζε την μπόρα που ερχόταν βιαστική..!!
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου