Η βροχή

Η βροχή πάντα μου άρεσε, και στ’ αλήθεια μου αρέσει ακόμη.

Δίνει την ευκαιρία για μεγάλες περιόδους απομόνωσης κι εξαντλητικής έρευνας αλλά και θυελλωδών από – ανα καλύψεων…

Μπορεί και να μειώνει τους οργιώδεις πειρασμούς, αυξάνοντας τη χουζουρλίδικη διάθεση… μα καθόλου δεν πειράζει… θα την ζητήσω πάλι όταν έρθει ο ήλιος…

Σε κρατά κλεισμένο στους χώρους που μπορείς να επιστρέψεις στον εαυτό σου και να γνωρίσεις κι άλλα κομμάτια του.

Σε διώχνει μακριά απ’ τη βουή των πολυσύχναστων καφέ και των δρόμων..

Βοηθάει και τα μανιτάρια να μεγαλώσουν..

Και τα σαλιγκάρια να βγουν απ’ τα λαγούμια και να συρθούν, να σαλιώσουν τις πέτρες…

Μου σκεπάζει τη φωνή σου… με τη βροχή μπορώ μονάχα ν’ ακούω την ανάσα σου..

Η βροχή είναι ο καιρός μέσα μας… ποτίζει συνέχεια το παραμιλητό μας… κάνει τα άνθη του να ανθίζουν…

Πολλές φορές μου φαινόταν πως έμοιαζε με τον άντρα με τα μακριά άσπρα γένια, που συγκρατούσε συνέχεια το παντελόνι του μ’ ένα σχοινί για να μην πέσει..

Έπρεπε να φύγω για το Νότο, να βρω την κληρονομιά μου… Να κάθομαι στις ξύλινες βεράντες με τους εριστικούς γέροντες και να κουβεντιάζω με τις ώρες….

Υπάρχει μια αξιοπρέπεια και μια φαντασία πολύ ιδιαίτερη στα νότια κλίματα….

Κουβέντες αλόγων…

Μια σπάνια εκκεντρικότητα, μια ζωτική δύναμη που θρέφει και κρατά ζωντανή την εικόνα της θάλασσας που μουρμουρίζει ακατάπαυστα τα μυστικά της, που ακόμη δεν κατάλαβε κανείς…

Μόνο η βροχή ….

Γιώργος Χρηστάκης