Το ταξίδι μιας γραμμής

Μέσα από ένα γράμμα πεταμένο πίσω από ένα συρτάρι, ξεκινάει μια γραμμή που κατεβαίνει ίσια κάτω το πόδι του ξύλινου τραπεζιού.

Αν κοιτάξουμε καλύτερα θα δούμε πως η γραμμή συνεχίζει την πορεία της από το τελείωμα του ποδιού του τραπεζιού, ίσια κάτω στο ξύλινο πάτωμα με το παρκέ και μετά σκαρφαλώνει στον τοίχο, βρίσκει την κορνίζα ενός κάδρου και χώνεται μέσα σ’ αυτό. Περνάει πάνω από την πλάτη της γυναίκας που είναι ζωγραφισμένη και ξεχύνεται προς την ξύλινη εξώπορτα.

Βγαίνει στο δρόμο και χάνεται… μέσα στη βουή και στην κίνηση του πλήθους και των αυτοκινήτων.

Ίσως καβάλησε τη ρόδα κάποιου λεωφορείου, που πηγαίνει κατά το λιμάνι.

Εκεί κατεβαίνει ήσυχα και χώνεται στην κάλτσα μιας κοκκινομάλλας, που περιμένει τη σειρά καπνίζοντας αρειμανίως, μπροστά στο τελωνείο για να περάσει στο απέναντι έδαφος.

Καθώς η κοκκινομάλλα περνάει τελικά τον έλεγχο και βαδίζει προς το πλοίο, η γραμμή πηδάει απ’ την δαντελένια κάλτσα της πάνω σ’ ένα κοπάδι αρουραίων που καλπάζουν να περάσουν την μπουκαπόρτα και να χαθούν στις τρύπες και στα λαγούμια των αμπαριών.

Από εκεί γλιστρά στα σανίδια του πλοίου, ανεβαίνει τις σκάλες και μπαίνει στο μικρό σαλονάκι … το bar είναι ανοιχτό και σ’ ένα τραπεζάκι κάθεται ένας τύπος που πίνει αμέριμνος μα κατσουφιασμένος το κονιάκ του.

Η γραμμή ξεφεύγει από τη βρώμα του ξύλινου πατώματος και σκαρφαλώνει το πόδι του τύπου, ακολουθώντας τη γραμμή της ραφής του παντελονιού του… Περνάει μέσα απ’ το μανίκι του πουκαμίσου του, για να φτάσει επιτέλους στο τέρμα και να ξεκουραστεί μέσα στην παλάμη του χεριού του, που εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν κατειλημμένη, κι άρχιζε να σφίγγει τη λαβή ενός πιστολιού με σιγαστήρα…..

Γιώργος Χρηστάκης