Ο καραφλός πρώην κατάσκοπος

Η Αν Μαρί Φρανσουάζ, έφερε το επιδόρπιο.
Μια τάρτα μήλου με καρύδια.
Σε κάθε περίπτωση είχα καιρό να φάω τόσο καλά.
Μετά το δείπνο αυτό που συνηθίζει να κάνει ο κόσμος είναι να περνάει στο σαλόνι να απολαύσει ένα αρμανιάκ… ένα απόσταγμα εκατό χρόνων παλιότερο από το ουίσκι. Και ακριβώς αυτό έγινε κι αυτή τη φορά.
Εκτός από το απολαυστικό αρμανιάκ παρατηρούσαν με σχεδόν μανία ο ένας τον άλλο κι επικεντρώνονταν στο πιο «άσχημο» χαρακτηριστικό τους.
Η καράφλα του Λουτσιάνο, ο ευτραφής κώλος της Φραντσέσκα, η παχουλή και γεμάτη δίπλες κοιλιά του Μασιμιλιάνο, τα πεσμένα βυζιά της Μαρίας που κοντοζύγωναν τον αφαλό της..
Αυτά και άλλα χάζευαν και χαζοχαμογελούσαν εν μέσω προφανούς ευεξίας οι επισκέπτες του κόκκινου σαλονιού Α.
Αποδυναμωμένος απ’ το άρωμα του αλκοόλ, παρατηρούσα τον ψηλό κύριο που στεκόταν δίπλα στο μεγάλο μισάνοιχτο παράθυρο μ’ ένα τσιγάρο στο χέρι. Ήταν πρώην κατάσκοπος.
Μου έκανε εντύπωση το γυαλιστερό του κρανίο, και η πράσινη από Σκωτσέζικο ύφασμα ζακέτα του. Αναρωτιόμουν τι να σκεφτόταν.
Τι θα μπορούσε να σκέφτεται κάποιος που είχε αφιερώσει όλη του τη ζωή να ερευνά τα μυστικά της σκοτεινής πλευράς?
Μάλλον τίποτα και υποθέτω ότι δεν θα πήγαινε ποτέ του να ψηφίσει.
Ήξερε υπερβολικά πολλά…

Γιώργος Χρηστάκης