«Ιαματικό λουτρό στο δάσος», ένας περίεργος τόπος, μία από τις αληθινές ευαισθησίες μου.
Ο από πράσινο περιβαλλόμενος σιδηροδρομικός σταθμός σου είναι όπως ήταν πάντα, μόνο η πανέμορφη μαμά μου που με κουνούσε προσεκτικά μέσα στο νερό σου, δεν είναι πια.
Οι φλαμουριές ευωδίαζαν και το ηλιοκαμμένο ξύλο της καμπίνας, επίσης. Η άμμος και τα χαλίκια τσουρούφλιζαν τις τρυφερές πατούσες των παιδιών. Από το δάσος ερχόταν άρωμα πεύκου και από τις αυλές των σπιτιών οι μυρωδιές χιλιολούλουδων.
Η μαμά μου με κρατούσε τρυφερά στη μέση της λιμνούλας που για μένα ήταν ο ωκεανός. Σπαταλούσε τον τρυφερό ρομαντισμό της σε ένα εγωϊστικό και απείρως κλαψιάρικο παιδί που από το φόβο του είχε γίνει κόμπος στο λαιμό της.
Υπέροχο είναι το ρυάκι από το σταθμό ως το λουτρό.
Στα αριστερά παχιές αφράτες πρασινάδες που φαινομενικά τίποτα δεν εξυπηρετούν, που μόνο υπέροχα κοντά και ψηλά αγριόχορτα παράγουν, για το τίποτα και πάλι για το τίποτα.
Ο άνεμος βρυχάται παράξενα μέσα στα πεύκα.
Ένα μυστηριώδες στέκι για ευαίσθητα κοριτσάκια και παράλληλα ένας τόπος ελπίδας για κουρασμένους ανθρώπους.
Η αρχέγονη γκριζογάλανη πηγή με τους 24 βαθμούς κελσίου, είναι ζωογόνα. Δεν μιλάει πολύ, μόνο μουρμουρίζει και προσφέρει.
Οι κήποι γύρω γύρω είναι γεμάτοι ειρήνη και μεγαλείο.
Η καφετέρια δίπλα στο λουτρό είναι βουτηγμένη στον ίσκιο και έχει θερμοκρασία κελαριού.
Παραδίπλα ένα άγνωστο πάρκο που μοιάζει με ζούγκλα. Είναι σαν να μην πάτησε ποτέ κανείς το πόδι του εκεί, σαν να μην κατανάλωσε κανείς την περίσσεια του ενέργεια. Τι Βραζιλία, τι λιάνες, τι "ανθομίχλη", τι κολοκύθια. Το πάρκο είναι ένα παρθένο δάσος.
Ιαματικό λουτρό στο Φράιμπουργκ, είκοσι χρόνια τώρα και άλλα εκατό από πάνω, ο σταθμός σου περιβάλλεται από πράσινο και στο ρυάκι σου πλατσουρίζουν χαρούμενα οι πάπιες που λίγο μετά σφάζονται, γιατί το μουρμουριστό ρυάκι είναι το τελευταίο τους, καθαρτικό μπάνιο.
Όταν βουτάς στο νερό μοσχομυρίζει φλαμουριά. Τίποτα δεν άλλαξε, μόνο η μαμά μου δεν είναι πια.
Άνα
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου