Για την περιφρόνηση

Για το μίσος

Για το φόβο

Για το φως του σκότους

Μα δεν μπορείς να τα λες κι όλα…. Ήξερες όμως καλά από που ερχόταν όλο τούτο…

Ένα μικρό παιδί ήταν ξαπλωμένο στην όχθη του ποταμού με τις πολλές λεύκες… κι αναρωτιόταν γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο παράξενοι και κακοί…

Έπρεπε να αποφασίσει να τους ξεχάσει, να μην τους σκέφτεται…. Να σβήσει την εικόνα τους..

Η εικόνα έπρεπε να υπάρχει όμως… να της δίνει ένα νόημα…. Καλό ή κακό..

Πως θα της μιλούσες αν την είχες ακυρώσει…. Δεν θα ήταν πια εκεί..

Όχι δεν θα την ακύρωνε…. Μα δεν θα ήταν πια τόσο επιθυμητή… ναι δεν θα ήταν πια..

Ε και τότε ακόμη κι αν την ακύρωνε δεν θα το ένοιαζε..
Χανόταν δε χανόταν δεν θα μπορούσε πια να της μιλήσει….. και μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας θα το κυρίευε… μαζί και ιερής αγανάκτησης…