Καλοκαιρινού μεσημεριού ραστώνη

Ζούμε στο εδώ και τώρα.

Ότι άλλο ζήσαμε πριν και σε άλλα μέρη είναι παρελθόν. Σχεδόν το έχουμε ξεχάσει, το έχουμε αφήσει πίσω.

Τι θα μπορούσε, τι θα έπρεπε να γίνει με όλον αυτό το χρόνο που βρίσκεται μπροστά μας, απλόχερος και όμορφος ? Ελαφρύς στην ελευθερία του και βαρύς στην αβεβαιότητά του …

Μια επιθυμία ονειρική και νοσταλγική να σταθείς πάλι σ’ εκείνο το σημείο της ζωής και να επιλέξεις ν’ ακολουθήσεις μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ’ αυτή που σ’ έκανε αυτό που είσαι τώρα…..

Αφήνουμε πίσω κάτι απ’ τους εαυτούς μας όταν φεύγουμε από κάπου. Είμαστε ακόμη εκεί κι ας έχουμε φύγει….. και υπάρχουν πράγματα μέσα μας που μπορούμε να τα βρούμε πάλι μόνο επιστρέφοντας εκεί…

Ταξιδεύοντας μέσα μας μπορούμε να συναντήσουμε τη μοναξιά μας. Ή μήπως δεν είναι αλήθεια πως ότι κάνουμε το κάνουμε επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά?

Γι αυτό δεν απαρνιόμαστε όλα όσα θα μετανιώσουμε στο τέλος της ζωής μας?

Είναι τελικά θέμα αυτοεικόνας της καθοριστικής αντίληψης που έχει κανείς για τον εαυτό του, σχετικά με το τι πρέπει να έχει καταφέρει και βιώσει ώστε τελικά να μπορεί να επιδοκιμάσει τη ζωή που έζησε ?

Αν είναι έτσι ο φόβος του θανάτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο φόβος του να μη μπορείς να γίνεις αυτό που σχεδίαζες.

Αν έχουμε τη βεβαιότητα ότι αυτή η πληρότητα δεν θα επιτευχθεί ποτέ, ξαφνικά δεν ξέρουμε πώς να ζήσουμε το χρόνο, που δεν μπορεί πια να είναι μέρος μιας πλήρους ζωής, αφού όλα είναι προκαθορισμένα στο κεφάλι μας.

Ο αληθινός σκηνοθέτης της ζωής είναι το «τυχαίο». Ένας σκηνοθέτης σκληρός, γεμάτος συμπόνια και μαγευτική γοητεία.

Η τυχαιότητα της πιθανότητας… αυτό είναι τυχαίο..

Οι καθοριστικές στιγμές της ζωής μας, όταν οι κατευθύνσεις της αλλάζουν για πάντα, δεν χαρακτηρίζονται πάντα από ηχηρούς και εντυπωσιακούς θεατρινισμούς. Στην πραγματικότητα οι δραματικές και σημαντικές στιγμές μιας καθοριστικής εμπειρίας είναι συχνά απίστευτα χαμηλών τόνων.

Όταν ξεδιπλώνει τις επαναστατικές επιπτώσεις της και βεβαιώνεται ότι μια ζωή αποκαλύπτεται σ’ ένα νέο φως, το κάνει σιωπηλά…

Και μέσα σ’ αυτή την υπέροχη σιωπή βρίσκεται το ιδιαίτερο μεγαλείο της.

Σημ.: Μετά από συζήτηση μπροστά σε λαδερό φαγητό και μπίρες, μ' έναν καλό φίλο