Κάθε ξάστερη νύχτα βγάζω φτερά ,
με χείλη βουτηγμένα στο μέλι, με άνεμο καλό,
με φρεσκοπλυμένα στο ροδόνερο ακροδάχτυλα ,
με όλα τα σημάδια απ’ τις πληγές μου ανοιχτά,
σχίζοντας του αέρα τα
βελούδινα υφάσματα,
φθάνω στην άκρη του
παραθύρου σου, περνώ τα γυάλινα παραπετάσματα,
χαράζω με τη γλώσσα του όφι την καμπύλη του στήθους σου,
την αυγή γίνομαι ρόδινο πούπουλο απαλό στα λευκά σου
σεντόνια,
το μάτι κλείνω στο πρώτο σου ξύπνημα ,
την αχτίδα που πρώτη
περνά τις χαραμάδες κάνω φίλη,
τον αχνιστό σου καφέ κάνω στρώμα , γουλιά
γίνομαι και χάνομαι στο μέσα σου φως…
Γιώργος
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου