Για την ομορφιά της ζωής που θελήσαμε να ζήσουμε, για όπου περιπλανώνται οι ψυχές μας…
Και για όσους καρποφόρους, εύφορους αμπελώνες δεν μπορέσαμε να τρυγήσουμε στη ζωή μας.
Θα σε διατάξω να φανείς με το φωτεινό στεφάνι μια μέρα νωρίτερα, για να μη ξεχάσω ούτε λέξη… να μη χάσω ούτε μια μικρή σύντομη ανάσα…
Θα πλησιάζεις κόβοντας τριαντάφυλλα κόκκινα στο διάβα σου, μια κανάτα να γεμίσεις και να χύσεις το νερό στα πόδια των μαρτύρων, να ξεπλυθούν....να ξεδιψάσω….
Μικρές αχτίδες φωτίζουν τις ρυτίδες στα μάγουλά σου…
Κάθε μικρό φως μου θυμίζει τα κόκκινα χείλη, τα δάχτυλα, ονείρου φωνή στο κρύο, ροδίζουν σαν μια εικόνα που ενώνει τα αίματα, και ορίζει πως κυλούν εντός μας…
Και κάθε πρωί, σα μια μικρή ουρά αλεπούς που βρυχάται, στο θαμπό, το λίγο κίτρινο φως προτού σε σκεπάσει η ομίχλη και σε ξυπνήσει το γκρίζο της …
Ένα τρυφερό αγκάλιασμα..
Και ξυπνάς τρομαγμένος βλέποντας τα μαλλιά της να πέφτουν στα μάτια του και να τυλίγονται, θηλιά σφιχτή, στο λαιμό του…
..............................................
Είχα δει ένα παράξενο όνειρο εκείνη τη λίγη ώρα που με πήρε ο ύπνος στα σκαλιά της βεράντας..
Ο Φιλίπε έκανε έρωτα μπροστά στα μάτια μου σε μια πόρνη που τον ψώνισε νωρίτερα, λίγο πριν φτάσει στο κατώφλι της βίλας με την πισίνα που θα περνούσε τη νύχτα του....
Μια σιωπή σχεδόν απειλητική με βάραινε... ήθελα να είμαι αόρατος εκείνη τη στιγμή...
Ένιωθα αφυδατωμένος μα δεν υπήρχε τίποτα να πιω ...
Τα αντικείμενα γύρω, καρέκλες, τραπεζάκια, στρώματα, φάνταζαν για μια στιγμή έτσι που ήταν προσαραγμένα ... σαν ναυάγια.. σαν εξαίσια άψυχα λείψανα που κανείς πια δεν συμβουλεύεται...
Ένας μανιακός έγραφε και υπογράμμιζε με μανία κάποια σημεία της γραφής του... ξανά και ξανά... Μετά έπαιρνε μια γομολάστιχα και έσβηνε τις γραμμές...
Πάνω σ' εκείνα τα μικροσκοπικά χνάρια που άφηνε πίσω η γραμμή του σβησίματος, σε είδα να τρέχεις κρυφά τις ώρες που έπεφτε η νύχτα, σαν να κυνηγούσες την γομολάστιχα για να της πεις πως η συμπεριφορά της δεν λειτουργούσε προς όφελός της, και πως ή ύποπτη ευγένειά της, δεν θα την έσωζε...γιατί πίσω ακολουθούσε η ξύστρα που έξυνε το μολύβι που άφηνε τα μολυβένια του ίχνη, καρπίζοντας τα σβησμένα....
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου