Χίλιοι καλόγεροι απ’ τα βουνά τα δύσβατα της Ιρλανδίας και της Αγγλίας, ριψοκινδύνευσαν σε άγρια τοπία, σε δάση πυκνά του βορρά….
Θέλανε να κηρύξουν το ευαγγέλιο…
Δύσκολο πράμα …τι θαρρείς
Δεν άλλαζες εύκολα την πίστη των άγριων πολεμιστών που προσκυνούσαν σα θεούς τους προγόνους τους…
Λάτρευαν τον Οντίν, το θεό του πολέμου, όχι σε εκκλησιές και σε ναούς, μα έξω στην ύπαιθρο, μες στα χορτάρια και τα σκλήθρα, κάτω από δέντρα γερικά, μεγάλα, ιερά…
Οι μοναχοί έχτιζαν ξύλινα μοναστήρια για να λατρεύουν το δικό τους θεό…
Στους αγρότες φαίνονταν σαν μάγοι – γιατροί, και τρέχαν να τους συμβουλευτούν πώς να γιάνουν τα άρρωστα ζώα τους και πώς να διώξουν τις κάμπιες από τα φυτά τους και τα δέντρα τους….
Έτσι απόκτησαν μεγάλη δύναμη οι καλογέροι, κι ακόμη κι οι πιοί ισχυροί της περιοχής τους επισκέπτονταν και τους χάριζαν μεγάλες εκτάσεις γης , για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους.
Έτσι πλούτισαν πολύ οι καλογέροι … Τα μοναστήρια γίναν κάστρα, κραταιά κι ανίκητα….
Έτσι πήρε θάρρος ένας καλόγερος ο Βονιφάτιος κι αποφάσισε να φύγει απ’ το μοναστήρι και τις εκκλησιές , και να πάει να κηρύξει το λόγο του δικού του θεού στη σκιά του μεγάλου ιερού δέντρου του Οντίν..
Πολλοί πιστεύανε πως ο θεός τους θα έστελνε κεραυνούς και φωτιές να ρίξει το δέντρο και να κάψει ζωντανό τον καλόγερο… τιμωρώντας τον για τη μεγάλη τούτη ασέβεια…
Μα τίποτα δεν έγινε… το μεγάλο ιερό δέντρο έστεκε ακόμη ολόρθο…
Μονάχα κάποιοι θύμωσαν με τον ασεβή καλόγερο, και του πήραν το κεφάλι…
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου