Και δεν είναι καθόλου κακό να μας βρίσκουν τα πράγματα κάθε μέρα ξανά και να εξακολουθούν να είναι τα ίδια.
Γιατί θα ήταν τόσο κακό να υπάρχει πλάι μας η ίδια γυναίκα, το ίδιο ρολόι, και το ίδιο ανοιχτό βιβλίο που συνηθίζει να κάνει βόλτες με το ποδήλατο των γυαλιών μας;
Το καθημερινό καθήκον να ανοίγουμε δρόμο μέσα στην γλοιώδη μάζα που λέγεται κόσμος, και να μας ικανοποιεί το ότι όλα παραμένουν στην ίδια θέση, η ίδια γυναίκα, τα ίδια παπούτσια, η ίδια γεύση της οδοντόπαστας, η ίδια θλίψη στα απέναντι σπίτια…
Όμως σαν ένας θλιμμένος ταύρος πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι, να τιμωρήσουμε τα μάτια κοιτάζοντας αυτό που κινείται στον ουρανό, που τόσο πονηρά έχει αποδεχθεί την ονομασία του σύννεφου, που είναι και η απάντησή του, η καταχωρημένη στη μνήμη.
Μη νομίζεις πως στο τηλέφωνο θα βγει ο αριθμός που θέλεις. Γιατί να βγεί;
Μόνο αυτό που έχεις έτοιμο και λυμένο θα έρθει, η θλιμμένη αντανάκλαση της ελπίδας σου, αυτή η μαιμού που ξύνεται άνω σ’ ένα τραπέζι και τρέμει από το κρύο.
Μέσα στη διάφανη μάζα του γυάλινου τούβλου, χώνουμε το κεφάλι μας, κατευθυνόμαστε προς το κέντρο και πίνουμε καφέ με γάλα, διαβάζουμε την καθημερινή εφημερίδα για να μάθουμε ότι συνέβη σε όλες τις γωνιές αυτού του γυάλινου τούβλου, αυτού του «όμορφου» κόσμου, του κεκοσμημένου με αυτούς της απείρου ομορφιάς ανθρώπους.
Κι αρνούμαστε πεισματικά πως ακόμη κι αυτή η μικρή στιγμιαία πράξη του να γυρίσουμε το πόμολο, που όλα θα μπορούσε να τα μεταβάλλει, συντελείται με την ψυχρότητα μιας ακόμη καθημερινής συνήθειας…
Γειά σου αγάπη μου… Να πάνε όλα καλά…
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου