Λήθη

Η λήθη μοιάζει να είναι τελικά, ένα από αυτά τα δυο τρία πράγματα που μένουν πάντα αναπαλλοτρίωτα στη ζωή.

Ένα απ΄τα πιο άφθαρτα δικαιώματα του ανθρώπου.

Τόσοι βασανιστές, δολοφόνοι, μάρτυρες, ανακριτές…. Κι όμως η ανθρωπότητα επιμένει να ξεχνά… ν’ αφήνει πίσω τα πάντα με τρομερή ταχύτητα, και να λησμονεί.

Μόνο τα ίχνη του θανάτου παραμένουν παντού.

Μια αναποδογυρισμένη φράση γραμμένη σ’ ένα κομμάτι τσαλακωμένου χαρτιού…

Μια λέξη πατημένη με δύναμη από μια μυστηριώδη θεϊκή έκσταση…

Τα πάντα αιωρούνταν σε μια στιγμή ευφορίας κι ενός αναστατωμένου δισταγμού.

Άνοιγε το παράθυρο να μπει το φως της νύχτας, να προκύψει μια ανάσα, μια κίνηση, και τρόμαζε με την ακίνητη σκιά που στεκόταν στο απέναντι σπίτι.

Σωρός ασπρόμαυρες φράσεις άναρχα στοιχισμένες, φρεσκοβγαλμένες απ’ του μυαλού τα υπόγεια, ενίσχυαν την αίσθηση του μυστηρίου που μάγευε ως και τ’ αποτσίγαρα και τα σύμφωνα που ήταν σκόρπια παντού, στο χαμηλό τραπεζάκι, στο ξύλινο πάτωμα του αγαπημένου καθιστικού.

Μια λίμνη βουλιαγμένη στην αύρα του πρωινού.

Η πιο γλυκιά ηδονή ακουμπούσε τα μάγουλα και γλιστρούσε στα στήθη της..

Το πιο βαθύ σκοτάδι της, η νύχτα το χαρίζει, το σκορπά στα ιερά της πόδια, λίγο πριν την αυγή…

Γιώργος Χρηστάκης