Η θάλασσα....
Πρέπει να την φανταστείς άγρια αλλά ερωτευμένη, σαν μυθολογική θεότητα.
Γλείφει τους βράχους με τον άσπρο αφρό της, σούρνεται, γλιστράει, εισχωρεί, ανεβοκατεβαίνει.
Χαϊδεύει με τα πλατιά της κύματα τον τραχύ αρσενικό βράχο, του μιλάει στ' αυτί και οργισμένη ξεσπάει κάποτε σ' ένα ερωτικό ρόγχο που την τσακίζει, όπως τσακίζει την καρδιά ο ανικανοποίητος πόθος. Δεν υποχωρεί όμως ηττημένη. Επιτίθεται ξανά και καταφέρνει να κατακτήσει και να τσακίσει αυτόν τον αρσενικό που την αποκρούει...
Πέρα μακριά τα συντρίμμια του βράχου θρηνούν τη μοναξιά τους.
Κι όταν η θάλασσα είναι πολύ ερωτευμένη ή πολύ ζηλιάρα, όταν φουσκώνει και μουγκρίζει, καταβροχθίζει αυτά τα συντρίμμια και τα εξαφανίζει στον κόρφο της.
Γλείφει τους βράχους με τον άσπρο αφρό της, σούρνεται, γλιστράει, εισχωρεί, ανεβοκατεβαίνει.
Χαϊδεύει με τα πλατιά της κύματα τον τραχύ αρσενικό βράχο, του μιλάει στ' αυτί και οργισμένη ξεσπάει κάποτε σ' ένα ερωτικό ρόγχο που την τσακίζει, όπως τσακίζει την καρδιά ο ανικανοποίητος πόθος. Δεν υποχωρεί όμως ηττημένη. Επιτίθεται ξανά και καταφέρνει να κατακτήσει και να τσακίσει αυτόν τον αρσενικό που την αποκρούει...
Πέρα μακριά τα συντρίμμια του βράχου θρηνούν τη μοναξιά τους.
Κι όταν η θάλασσα είναι πολύ ερωτευμένη ή πολύ ζηλιάρα, όταν φουσκώνει και μουγκρίζει, καταβροχθίζει αυτά τα συντρίμμια και τα εξαφανίζει στον κόρφο της.
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου