Η οικονομική κρίση φαίνεται να επηρεάζει δραματικά τον κοινωνικό ιστό, και την κοινωνική συμπεριφορά γενικότερα. Αυτό όμως που φαίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο είναι ότι καλλιεργεί αναπτύσσει βαθύτερες κρίσεις, οι οποίες μπορεί να έχουν πολύ μεγαλύτερη διάρκεια και να παραμείνουν ακόμη και αν κάποια στιγμή η οικονομική κρίση ξεπεραστεί. Αυτό συντελεί στην αποδόμηση και καταστροφή τελικά του κοινωνικού ιστού και των μελών του.
Τα βέβαια συνεπακόλουθα που τρομοκρατούν τους ανθρώπους, είναι η μακροχρόνια ανεργία και οι συνέπειές της, που βάζουν τους ανθρώπους αντιμέτωπους με πολύ σκληρές καταστάσεις και τους οδηγούν στον ξεριζωμό, δηλαδή τη μετανάστευση, αλλά ακόμη και στο θάνατο.
Η οικονομική κρίση μπορεί να κριθεί σχετικά βαχύχρονη, έχει δηλαδή, τουλάχιστον θεωρητικά κάποια ημερομηνία λήξης, με κάποιες πολιτικές που θα μπορούσαν να είναι αποτελεσματικές προς αυτή την κατεύθυνση. Και αυτό γιατί η οικονομική κρίση είναι ορατή, γίνεται άμεσα αντιληπτή στην καθημερινότητα, και άρα πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Όμως μια τέτοια κατάσταση δεν παράγει μόνο βραχυχρόνιους κινδύνους, παράγει και μακροχρόνιους, που είναι μόνιμοι και αυτό είναι το τραγικότερο όλων. Θα υποστηρίζαμε ότι οι μακροχρόνιοι κίνδυνοι, που επιδεινώνονται με την παρούσα κρίση, είναι πιο καταστροφικοί. Παραδείγματα που έχουν ήδη μπει στο τραπέζι των συζητήσεων , και αναζητούν λύση, είναι η εξάντληση των φυσικών πόρων, η καταστροφή της βιοποικιλότητας και η υπερθέρμανση του πλανήτη.
Σε οικογενειακό επίπεδο παρατηρούμε σοβαρές διαταραχές στον πυρήνα της οικογένειας, και κατ’ επέκταση σε ολόκληρη την κοινωνία.
Μια άλλη καταστροφή που παρατηρείται στις μέρες μας αφορά τη γνώση και την Παιδεία, η οποία λαμβάνει χώρα με το διωγμό της επιστημονικής σκέψης και δράσης από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και την αντικατάστασή της από την «έρευνα» και το κυνήγι του κέρδους και της επαγγελματικής αποκατάστασης, που επιβλήθηκε από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και έχει ως σκοπό να ικανοποιήσει ανάγκες ιδιωτικών επιχειρήσεων και κρατικών μηχανισμών και όχι να επιλύσει επιστημονικά προβλήματα. Η γνώση μπαίνει δηλαδή σε δεύτερη και τρίτη μοίρα και τελικά φτάνει να «αγνοείται».
Γίνεται γνώση εφήμερη, επιφανειακή και άκυρη όταν συνδέεται με την ολότητα, γιατί καταστρέφει την προοπτική δημιουργίας πολιτών με ανθρώπινο πρόσωπο, αφού μέσα από αυτήν ακυρώνεται η κριτική σκέψη και δημιουργούνται άνθρωποι τεχνοκράτες όργανα που υπηρετούν πιστά το σύστημα.
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου