Οι άνεμοι του χρόνου

Πόσα Χριστούγεννα είχα πιστέψει πως θα σε βρω...
Οι άνεμοι του χρόνου έφεραν την καρδιά σου σ' εμένα
Σ' αγαπούσα πολλούς αιώνες πίσω...
Για όλους τους κακούς του κόσμου θα σ' αγαπώ αιώνες ακόμα..
Αγέλαστος πέτρα της ανθρώπινης άνθησης...
Ήμουν ήσυχος μέσα σε τούτη την πλήξη ...

Της έγραψα να έρθει κοντά, εδώ που τα βουνά είναι μεγάλα και ήρεμα...Της υποσχέθηκα τα χείλη μου να μη βλαστημούν πια, μόνο να φιλούν.

Θα σκοτεινιάσω και θα σφραγίσω την κάμαρα να μην χαθούν οι μυρωδιές των ρόδων......

Έξω στέκανε βαλτωμένα τα νερά, κι κοασμοί των κοράκων τρόμαζαν την κόκκινη σελήνη, εκεί που έσμιγε το ψέμα με την αλήθεια και συμμαχούσαν, έτσι που κανείς να μην μπορεί να τα ξεδιαλύνει.

Γιατί ρε Θεέ έχεις φτιάξει τόσο επίμονη την καρδιά του ανθρώπου.......

Οι καμπάνες είχαν πάψει να χτυπούν...
Μια βάρκα σέρνονταν στα ήρεμα νερά της απέραντης θάλασσας, χωρίς βαρκάρη, χωρίς πανί...

Κι ο ποιητής μονολογούσε πως "δεν τους έπρεπε τέτοιο τέλος"..........

Γιώργος Χρηστάκης