Δυό κύριοι με μαύρα καπέλα

Ένας κύριος με μαύρο καπέλο συναντάει έναν άλλο γνώριμό του κύριο με μαύρο καπέλο. Δηλαδή δυό κύριοι με μαύρο καπέλο συναντιούνται.

Δίνει ο ένας το χέρι του στον άλλο κάνοντας μια μικρή υπόκλιση. Τότε οι δυό κύριοι νομίζουν ότι χαιρετούν ο ένας τον άλλο, ενώ στην πραγματικότητα συμμορφώνονται με κάτι που έχει ήδη επινοηθεί, τον χαιρετισμό.

Πέφτει δυνατή βροχή κι οι δυό κύριοι βρίσκουν καταφύγιο κάτω από μια βαρύ ξύλινο υπόστεγο.. Μοιάζουν να γλιστρούν πάνω σ’ ένα έλκηθρο που φτιάχτηκε από τότε που είχε πέσει η πρώτη βροχή στον κόσμο. Μια υγρή σχεδία από βρεγμένα καλάμια.

Το χέρι του Αλεχάντρο έψαχνε γύρω, μα δεν έβρισκε τίποτα καινούργιο, τίποτα που να μην είχε ήδη βρεθεί, τίποτα που να μην ερχόταν από πολύ παλιά… απ’ την αιωνιότητα λες.

Όλα τα αόρατα είναι καιρός να πάρουν σάρκα και οστά.

Οι ιδέες πέφτουν στο χώμα σα νεκρά πουλιά.

Το αληθινά άγνωστο και καινούργιο μας τρομάζει ή μας μαγεύει. Δυό αισθήσεις που ταλανίζουν το στομάχι… Όλα τα άλλα είναι που μας βολεύουν, είναι η βολή μας… και σχεδόν πάντα τελειώνουν όμορφα και άδοξα.

Με στενεύουν τα παπούτσια … είναι καλό σημάδι αυτό..

Κάθε αλλαγή μας εκθέτει μ’ έναν τρόπο, μας κατηγοριοποιεί σιωπηλά, μας προσδιορίζει….

Γι αυτό τα «τέρατα» γίνονται τόσο δημοφιλή κι οι δημοσιογράφοι σχεδόν εκσπερματώνουν, μη μπορώντας να συγκρατήσουν τη χαρά τους για την επιτυχία που θα ακολουθήσει, μπροστά στη θέα του παράξενου πλάσματος με τα δυό κεφάλια και τα τέσσερα πόδια.

Πόσο μεγάλη ευκαιρία φαντάζει…. Και τι προοπτική εξέλιξης… Το μεγάλο πήδημα μπροστά στο καινούργιο, το ξένο, το ανοίκειο.

Να κι ο Αλεχάντρο ήρθε κοντά και αυτός…!!!

- Τι κάνεις Αλεχάντρο ;

- Καλά είμαι εσύ τι κάνεις φίλε;

Και κάπως έτσι νόμισαν πως χαιρετήθηκαν….

Γιώργος Χρηστάκης