Η θάλασσα....
Πρέπει κανείς να την φανταστεί αγριεμένη, κι ερωτευμένη, σαν μια θεότητα της μυθολογίας.
Γλύφει ασταμάτητα τους βράχους, την πέτρα, με τον άσπρο αφρό της, σούρνεται, γλιστράει, εισχωρεί, ανεβοκατεβαίνει.
Χαιδεύει με τα πλατιά της κύματα, τον άγριο αρσενικό βράχο, του μιλάει στο αυτί με θυμό, και ξεσπάει κάποτε σ' έναν ερωτικό ρόγχο, που την τσακίζει, όπως τσακίζει την ψυχή ο ανικανοποίητος πόθος.
Μα δεν κάνει ποτέ πίσω...
Δεν υποχωρεί ηττημένη.
Επιτίθεται ξανά και ξανά για να τσακίσει και να κατακτήσει στο τέλος, τούτο τον βράχο τον αρσενικό που της αντιστέκεται και την αποκρούει.
Πέρα μακρυά τα συντρίμια του βράχου θρηνούν τη μοναξιά τους.
Κι όταν η θάλασσα είναι πολύ ερωτευμένη ή πολύ ζηλιάρα, όταν φουσκώνει και μουγκρίζει, καταβροχθίζει αυτά τα συντρίμμια, και τα εξαφανίζει στον κόρφο της.
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου