Ύμνος στην ομορφιά

Από τα βάθη έρχεσαι του ουρανού ή μήπως απ' την άβυσσο;
Ω! Ομορφιά! Το βλέμμα σου κόλαση και Θεός μαζί,
Την καλοσύνη εκπέμπει ανάκατη με έγκλημα,
Γι' αυτό με το κρασί λένε πως μοιάζεις.
Δύση κι' αυγή τα μάτια σου
Αρώματα σκορπάς σαν βράδυ καταιγίδας.
Φίλτρο τα φιλιά σου μαγικό και αμφορέας το στόμα σου
Κάνει τον ήρωα δειλό και το παιδί γενναίο.
Από τα μαύρα βγαίνεις τ΄άδυτα ή απ' τ' άστρα κατεβαίνεις;
Η Μοίρα μαγεμένη, πίσω απ' το φουστάνι σου σαν το σκυλάκι τρέχει
Τυχαία σπέρνεις χαρά και συμφορές
Τα πάντα κυβερνάς, λογαριασμό δε δίνεις.
Σε πεθαμένους πάνω περπατάς, ω! ομορφιά! και τους περιγελάς
Στολίδι σου ο τρόμος, μαγικό
Κι' ο φόνος, κόσμημά σου ακριβό
Στην αλαζονική σου πάνω την κοιλιά. στήνει χορό ερωτικό.
Έρχεσαι απ' τον ουρανό ή απ' την κόλαση, αδιαφορώ
Ω! ομορφιά! Τέρας τεράστιο, τρομαχτικό, χωρίς μυαλό
Αν το μάτι σου, το χαμόγελό σου, το πόδι σου, την πόρτα μ' ανοίξουν
Ενός Άπειρου που αγαπώ, μα που ποτέ δεν γνώρισα;
Του Σατανά ή του Θεού αδιαφορώ! Άγγελος ή Σειρήνα
Αδιαφορώ, αν κάνεις - μάγισσα εσύ, με τα βελούδινα μάτια
Ρυθμέ, Άρωμα, Λάμψη Ω! μοναδική βασίλισσά μου
Τον κόσμο αυτό πιο όμορφο κι' ωραίες τις στιγμές μας!

Charles Baudelaire