Έθελ

Έθελ … ένα πλάσμα αποτελούμενο από σώμα και ψυχή.

Το σώμα εγεννήθη πρώτο και η ψυχή όταν η Έθελ μας εχάρισε το πρώτον της ζωής της χαμόγελο. Αυτή η στιγμή ήτο αρκετή για να κατανοήσομε, πως όλη τούτη η ρόδινη σάρκα, τα παχουλά χέρια και πόδια, τα πράσινα μάτια, τα κατακόκκινα χείλη και τα σγουρά της μαλλιά, δεν ήσαν παρά ο μηχανισμός και το όργανο.

Ωραία και αξιολάτρευτα καθαυτά, της άυλης και αόρατης ζωής.

Μιας ζωής που γρήγορα θα ήρχιζε να αγαπά και ν’ αποστρέφεται, να επιθυμεί και να ονειροπολεί, ν’ απορεί και ν αναπτύσσεται δια να γίνει ένα άλλο Εγώ, ένα άλλο κέντρο γύρω από το οποίο θα φαίνεται ότι περιστρέφεται ο κόσμος.

Παρά την κακήν τροφήν η Έθελ ανεπτύσσετο υπέροχα… κάτι το οποίον όφειλε εις τον καθαρόν αέρα που ανέπνεε..

Έτσι αντιληφθήκαμε πως το πρώτον απ’ όλα ήτο ο αέρας.

Κάθε νύκτα, όποια εποχή του έτους και αν ήτο, αφήναμε τα παράθυρα ανοικτά έτσι ώστε να εισέρχεται ελεύθερα ο αέρας και ν΄ αφήνει στα μάγουλα της Έθελ, ρόδα και φλόγα.

Μετά τον αέρα, η τροφή.

Ευρήκαμε ότι η Έθελ ωφελείτο ιδιαιτέρως από την χορτοφαγία, το γάλα και το σιταρένιο ψωμί.

Έτσι εθαυμάζαμε το εύρωστο, αθλητικό και σφριγηλό της σώμα.

Προς απογοήτευσιν των χορτοφάγων πολύ γρήγορα προσετέθη στο μενού της Έθελ και κοτόπουλο μία δύο φορές την εβδομάδα.

Και όμως με την ασυνεπή αυτή διατροφή γινόταν θαυμάσια, και το ιστορικό της υγείας της παρέμενε λευκό.

Από τα παιδικά της χρόνια είχε μάθει, ίσως απ’ τα παιχνίδια της η απ’ την επιμονή των γονέων της, τον συντονισμό, την ακρίβεια και την ενότητα εις όλους τους μυς, τις αισθήσεις και τα μέλη της.

Ύστερα κατά την Άνοιξη όταν εξαγνίσθει υπό το φως της αληθείας η ερωτική ζωή, προσελάμβανε από κάθε τι γύρω ότι ωραίο, και ότι έδινε χαράν.

Ευρισκόμεθα εις την εποχήν του σπόρου των υψηλών αισθημάτων και των ιδεωδών…… της τόλμης και της ποιήσεως, τον Μάιο της υγείας, της αναπτύξεως του σώματος και του νου.

Η διάνοια ανεπτύσσετο με ραγδαίον ρυθμόν.

Κατά τον χειμώνα, πόσο ευχάριστο είναι να βλέπομε την Έθελ, καθισμένη τα βράδια κοντά στη φωτιά, με τα εύρωστα λευκά της πόδια ριγμένα εις το πλαϊνό του καθίσματος, τα γυμνά της χέρια, την κόκκινη κορδέλα της απλωμένη επάνω εις την μισάνοιχτη πουκαμίσα της, τα μαλλιά της να πέφτουν επάνω στο βιβλίο της, το πρόσωπό της να φωτίζεται από ενδιαφέρον και αίσθημα, ενώ η ψυχή της να πετά στιγμιαία εις μακρινούς τόπους και καιρούς, να ταξιδεύει και να πλαταίνει τους ορίζοντάς της, σκεπτόμενη τα περί της συναναστροφής των μεγάλων ανδρών και γυναικών.

Θα τους γνωρίσει τον ένα μετά τον άλλο και θα τους ακούσει, από την Σαπφώ ως την Ντούζε, κι από τον Εμπεδοκλή ως το Λεονάρντο.

Ελπίζαμε να μην γίνει πολύ μορφωμένη και να αγαπά την ζωή, την φιλία, την φύσιν, τον έρωτα… Αλλά ας μην γίνει κι έτσι…

Δικαίωμά της θα είναι ακόμη και να μας απογοητεύσει.

Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι ορθόν δια τον άλλον.

Μόνη της θα εκλέξει τον δικό της δρόμο και θα δώσει τον δικό της ορισμό του καλού.

Αρκεί εις ημάς ότι ήλθε μεταξύ μας, και ότι εις αυτήν την ζωή, με την τόσο αμφίβολον προέλευσιν, και το τόσο αβέβαιον πεπρωμένον, το γέλιο της και η αθωότης της, μας εχάρισαν ανεξαντλήτους πηγάς χαράς.

Η Έθελ…. Την ελέγαμε έτσι…. Δηλαδή «καλόδεχτη»