And the river goes

Καβάλησαν τον ποταμό κι έφυγαν πέρα…

Αυτό το πέρασμα έμοιαζε να οδηγεί κάπου βαθιά στις απαρχές του κόσμου, τότε που στη γη οργίαζε η βλάστηση και αδιαφιλονίκητοι βασιλιάδες ήταν οι τεράστιοι, χοντροί κορμοί των υπεραιωνόβιων δέντρων…. Σαν να ξετυλιγόταν η αιωνιότητα ανάποδα… προς τα πίσω… Στους τόπους της καταγωγής του χρόνου…. Πάνω απ’ την ορμητική ροή του ποταμού, σιγή απόλυτη.. Το νερό έτρεχε, ακολουθούσε την έκταση του νερού που προηγούνταν σ’ αυτή την περήφανη νεροδρομία, και χανόταν πιο κάτω σε κάποιο σκοτεινό βάθος.

Ο αέρας περνούσε αργά, νωχελικά, ζεστός και βαρύς μέσα απ’ το αδιαπέραστο δάσος, και πήγαινε και καθόταν στη ράχη του νερού…. Σαν να το απειλούσε… Αυτό σκόνταφτε στις σκόρπιες ξέρες και τους βράχους , μα συνέχιζε.. Σκεφτόταν κάπου κάπου κάποια περασμένη ζωή σ’ έναν κόσμο γεμάτο βλάστηση, αέρα, νερό και σιωπή, που την κινούσε μια περίεργη δύναμη για κάποιον ανεξήγητο σκοπό.. σε μια αδιάκοπη ροή.

Οι καβαλάρηδες του ποταμού, είχαν καταλάβει πως όλη η ουσία βρισκόταν πολύ κάτω απ’ την επιφάνεια του νερού….. στην εξορία του Αδάμ. Δεν έφταναν ως εκεί. Σε μερικά σημεία στένευε πολύ η κοίτη του ποταμού… εκεί το σκοτάδι έπεφτε πολύ πριν δύσει ο ήλιος. Εκεί νύχτωνε τόσο ξαφνικά σαν να είχε πέσει απ’ τον ουρανό ένα μαύρο πέπλο κι είχε σκεπάσει τα πάντα. Κι όλα έμοιαζαν ύπνος κι όλοι οι ήχοι είχαν σταματήσει το χορό τους. Κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος ήταν απλώς ανύπαρκτος, χαμένος… λες κι είχε φύγει χωρίς ν’ αφήσει πίσω του ίχνη… ούτε έναν μικρό ψίθυρο, ούτε μια λιωμένη σκιά. Ένα χαμηλό σύννεφο, κάτι σαν ομίχλη, αιωρούνταν χαμηλά… Μια αφύσικη έκσταση έμοιαζαν όλα. Απόλυτη ησυχία απλωνόταν παντού. Ξαφνικά πήδηξε ψηλά ένα ψάρι μεγάλο που είχε ένα φωτάκι στην ουρά. Μετά βούτηξε πάλι και χάθηκε στο νερό, μέσα σ’ ένα παφλασμό που σ’ έκανε να τρομάζεις.

Οι καβαλάρηδες του ποταμού είχαν κουραστεί.

Μια οχλοβοή σηκώθηκε ….. δεν καταλάβαινες από πού…

Ένα άγριο μοιρολόι… και κάτι αυξομειούμενες, ασυντόνιστες στεντόρειες κραυγές…..

Οι λυσσασμένοι δαίμονες ….. χόρτασαν κι αυτοί…

Γιώργος