Το τρένο

Έγινα απόλυτη.
Όταν ταξιδεύω με κάποιον από Εδώ για Εκεί με το τρένο και ο συνοδός μου δεν κρέμεται από το παράθυρο θαυμάζοντας το τοπίο, έχω ξενερώσει.
Περιμένει λοιπόν μια «ενδιαφέρουσα συνομιλία για να περνάει η ώρα». Πωωωωχ ξενέρωμα!
Όταν λέει "κλείσε το παράθυρο" (πράγμα προς εξαφάνιση στα τρένα) , έχω τελειώσει μαζί του.
Με ρευματικά και άλλες οργανικές αδυναμίες δεν μπορείς να με συγκινήσεις, προδίδει κατώτερη ράτσα, τώρα, το 2015, μέσα στην κρίση.
Όταν στο Β. του δείχνω το βρυχόμενο, σκοτεινό ποταμάκι, πρέπει να ενθουσιαστεί. Ναι, να ενθουσιαστεί... πρέπει, πρέπει, πρέπει!
Όταν του δείχνω την ειρήνη στον μακρύ, επαρχιακό δρόμο, πρέπει να γαληνεύσει και ο ίδιος.
Όταν του δείχνω το χαμηλό, χιονόλευκο σπίτι με τα σκούρα κάγκελα και λέω, "εδώ ζούσε ο στρατηγός Τάδε του Μπίσμαρκ", πρέπει να νιώθει το ιερό ρίγος να κατεβαίνει στην πλάτη του.
Πιο φτηνά δεν δίνω τίποτα. Ξέσπασαν σκληροί καιροί για τις αληθινά ευαίσθητες ψυχές και πρέπει να κάνεις αυστηρό έλεγχο πριν πας για βόλτα.
Αν δεν κοιτάζει την Ανατολή του ήλιου και προτιμά να μου μιλά για τους έρωτες της ζωής του, τον "πόνο στον κόσμο", πάει.. έχασε το τρένο.
Ακόμα και ο ήχος της μηχανής πρέπει να τον ενδιαφέρει.
Αν πει, "την τάδε ώρα πρέπει να είμαι εκεί", είναι λάθος. Με εμένα φτάνεις πάντα νωρίς στο σπίτι, ποτέ αργά.
Στον γυρισμό πρέπει να είναι κάποιος άλλος. Πρέπει να είναι διαφορετικός από ό,τι στον πηγαιμό. Πως θα το κάνει δεν ξέρω, είναι δικό του πρόβλημα.
Στο ατέλειωτο τούνελ δεν χρειάζεται να "γίνει κάτι", ομως πρέπει να λυπάται για το ό,τι δεν έγινε κάτι.
Έγινα απόλυτη. Σύντομη διαδρομή, σύντομη διαμονή, επιστροφή.. και τα ξέρω όλα.

Άνα