Η σιγή

Η αγωνία, το πάθος για ζωή, ο τρόμος, η σύνθεση κι η αποσύνθεση, η ύλη, το πνεύμα, η ψυχή, ο νους, η καρδιά, η κραυγή, η σιγή, η ελπίδα…. Όλα στροβιλίζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σ’ ένα τεράστιο κύκλο γεμάτο φωτιά που τον κινεί ακατάπαυστα μια δύναμη που τη λέμε άπειρο, μυστήριο, απόλυτο σκοτάδι, απόλυτο φως.

Τα πάντα σαλεύουν σ’ έναν αέναο ρυθμό..

Στον ακατάπαυστο αυτό χορό, στο αδιάκοπο αυτό στροβίλισμα, φωτίζονται με το χρόνο τα λασπερά μονοπάτια του νου. Και τότε ανακαλύπτεις πως όλα κινούνται, παλεύουν, αγκομαχούν, ερωτεύονται, μισούνται… όλα μέσα στο νου… Κρασί, καπνός, ιδρώτας…. Φωτιά…

Το σώμα, το μέσα υλικό, ο νους και τα παράγωγά τους πάλλονται σε μια περιστροφική δίνη που δυναμώνει ακόμη πιο πολύ όταν συναντώνται αντίθετα ρεύματα.

Αγωνίες, συγκρούσεις, μάχες, απώλειες, έρωτες, χαρές στροβιλίζονται χωρίς σταματημό μέσα στα σπλάχνα της. Σκέψεις αέρινες, σκέψεις υγρές ακολουθούν την κυκλική τροχιά της και τον επίμονο δυνατό ρυθμό της. Το σύμπαν όλο στον κύκλο του χρόνου και του χώρου, μάχονται να φθάσουν το μηδέν και το άπειρο…

Δυό σκοτεινά σημεία … η αρχή και το τέλος…Ο άγγελος κι ο διάολος... Το μηδέν και το ένα..και πάλι το μηδέν.....

Η δίνη που εξαφανίζει ακαριαία το παρόν και ρουφά μέσα της το παρελθόν και το μέλλον.

Κι ύστερα έρχεται η σιγή. Σιγή δεν είναι η ακρότατη απελπισία, η εκμηδένιση, η αγιάτρευτη άγνοια. Σ’ αυτή ο καθένας φθάνει περνώντας μέσα απ’ το δικό του δρόμο, λυτρωμένος με το δικό του τρόπο, περνώντας μέσα από την υλιστική του κατασκευή.

Σιγή κρυμμένη μέσα στην ανάσα του λύκου...

Το πνεύμα...ο άνεμος.... η ανεξιχνίαστη ύλη...

Σιγή είναι η πιο ψηλή κορυφή...... μιά λάμψη απλή πάνω από τα υγρά λιβάδια...