Με κατακαίς και με θεριεύεις
μου κάνεις πλούσια την ψυχή ….. σκάβεις βαθιά τα σωθικά μου..
Τις νύχτες με πυρώνεις
Τα πρωινά δροσίζεις τα μάτια μου…
δίνεις πνοή στο νου μου
Κι αν είσαι εσύ τότε ποτέ μη
φύγεις … στρώσε μου λεμονόφυλλα να πέσω να σε μυρίσω πάλι όνειρο αγαπημένο
Στη βρύση σου να γονατίσω και να
πιώ
Στου καθαρού νερού σου την ασταμάτητη
ροή, ν’ αφήσω την ψυχή μου….
ΚΙ εκεί να μείνω να κοιτώ κάτω απ’
τα βλέφαρά σου… βαθιά μέσα σου, ΚΑΙ ν’ ακούω τα θροίσματα και την αντάρα, ΚΑΙ
να μυρίζω τη σκόνη σου την αιθέρια, ΚΑΙ να γεύομαι τους χυμούς των βοτάνων σου….. ΚΑΙ να κρατώ τα κύτταρα της λάβας της σάρκας σου
στα χέρια να με καίνε…
Να νοιώθω του αριστερού σου ποδιού τα δάχτυλο –
δόρυ καρφωμένο κάτω απ’ την καρδιά μου να σαλεύει.............., την άκρη της μύτης σου
βουτηγμένη στο μυαλό μου να γυρεύει μυρωδιές.........
Τ’ ανοιγμένα χέρια σου ένα γύρο, να σχηματίζουν το σύμπαν ολόκληρο..
Να αναπνέω μαζί τους το χάσιμο
του φεγγαριού…
ΝΑ ΣΥΝΤΡΕΧΩ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ
ΤΟΝ ΕΝΑ …………
στ’ απόκρυφα μονοπάτια τ’ ουρανού
σου… που άνθρωπος δεν βλέπει…..
Να σκύψω να φιλήσω τις μικρές
σιωπές σου……
και να χαθώ …να γίνω σκόνη … εκεί
Γιώργος
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου