Μπήκε λοιπόν ο εχθρός του βασιλείου ζωσμένος άρματα μέσα στην μπαρουτοκαπνισμένη πολιτεία και χασκογελούσε σαν να μην είχε χορτάσει ακόμη καπνούς και σκορπισμένες πέτρες γύρω..
Όταν έπεφτε το βράδυ καβαλούσε τ’ άλογο… εκείνο το περήφανο άτι κι εκπορθούσε τις μαγεμένες παρθένες γύρω..
Μισούσε το βροχοποιό… η βροχή τον βασάνιζε γιατί δεν άντεχε τη γλύκα της, ούτε τα γεννήματα των επιθυμιών που του ξυπνούσε….
Ήθελε να πάει σ’ Εκείνη…. Κι όλο εκεί πήγαινε… αλλού πουθενά κι ας ήταν τόσοι δρόμοι ανοιχτοί..
Πήγε τότε πέρα απ’ το κάστρο στη γριά Μερόπη που τα γνώριζε όλα… μόνο πότε θα τη θάψουνε δεν ήξερε..
Αυτή η γριά ήξερε να λύνει τα μάγια … Κι ο Πρίγκιπας ήταν μαγεμένος, κι αν θα βρισκόταν κοπελιά που θα την άγγιζε και δεν θα έφευγε τρομαγμένη κλαίγοντας λίγο μετά, τότε όλα τα μαλάματα της γης και τα χρυσάφια, κι όλες οι καλοσύνες και τα δώρα της φύσης και του κόσμου, του πλανήτη ολόκληρου, θα ‘πεφταν μπροστά του μονομιάς.
Έσκυψε η γριά κι άγγιξε το χνούδι πίσω απ’ τ’ αυτί του και βρήκε τη γραφή… Έτσι μόνο είπε θα λυθούν τα μάγια…
Όταν έφτασε η ώρα ξεπέζεψε απ’ τ’ άλογο το αγαπημένο …
Η σοφή γριά πόσο δίκιο είχε…
Όταν βρέθηκε μαζί της στο λιβάδι , στις κερασιές κι ένοιωσε το πιο βαθύ φιλί της , τα μάγια λύθηκαν κι έγινε μπροστά της ένας τόσο όμορφος, ήσυχος και καλός γάτος…..
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου