Το βήμα

Κι έφυγε με το ίδιο απαράλλαχτο βήμα...

εγώ απ' την ίδια θέση την έβλεπα..εκεί με τις πλάτες έξω....στεκόταν γελαστή...ανάσαινε βαθειά...

Η πόρτα κλειστή..κι ακόμα σέρνονταν στη νύχτα...κάτι ξημέρωνε ...

Ώρα 5 και 14 ...πρωί...τόχαμε κιόλας παρακάνει...ήθελα να γυρίσω σπίτι .....

Μυρίζοντας το χρυσό μου χεράκι ...με φωνή γυναίκας μίλησα......... " τι κομπιναιζόν είν΄αυτό" χωρατά και νάζια....κι ένοιωθα το αίμα να τριγυρνά στις φλέβες....σαν γράμμα που άφησε ο ταχυδρόμος στην αυλή...

Σας παρακαλώ πείτε πως μέχρι σήμερα δεν είχαμε ποτέ ξαναπαντήξει..ούτε τα μάτια σας είδα πριν ποτέ...

μετά με μίσησα..

Γιώργος