Η αόρατη

Σαν το φως του ολόλευκου φάρου, που φεγγίζει το μικρό μου ακρογιάλι.. που λούζει το νου….. το κορμί μου ……και με παίρνει στην ζεστή του αγκαλιά..
Χωρίς στεφάνι στα σγουρά τα βαθιά της μαλλιά ..
Δεν την βλέπω σε εικόνες δε χωράει εκεί, είναι απλή και λιτή, χωρίς χρυσοποίκιλτα πατριαρχικά καλούδια, φθινοπώρου χρυσαφένιο δροσόφυλλο που κυλάει απ’ τα δέντρα……. μες στο κρύο φωτιά, μια ανάσα μαστίγιο στη μανία του αέρα όταν έξω φυσά.
Είν’ αυτή που φοράει στα δικά της τα κάτασπρα άτια ασημένια φτερά……. και πετά…… στο νυχτερινό ουρανό μικρό σημαδάκι στο μεγάλο το άστρο κοντά.
Αγαπά τη βροχή, των σταγόνων τον ήχο, τα ψηλά τα βουνά…
Μα εγώ τη βρίσκω παντού… στη βροχή και στο χιόνι, στου αηδονιού το κελάιδισμα, στη φωνή του τελάλη, στο πικρό το φιλί…… στον μεγάλο τον ήλιο….. σ’ ότι μέσα απ’ το κλουβί του γελά, σε ότι για χρόνια κοιμάται, σ’ ότι έχει για πάντα χαθεί … Στη μικρή μου Θεά που χωρίς πολλά ανεβαίνει τη σκάλα…. και φθάνει ψηλά… στο δικό της το κάστρο…
και κοιτά ….

Γιώργος