Όταν την ψυχή διαπερνά η ποίηση όλα γύρω λαμβάνουν περίεργες ιδιότητες…
Η πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς είναι σχετική…
Ακούς το ρυθμό της καρδιάς της ύλης…
Ζωντανεύουν όλα όσα αγγίζεις.. τους δίνεις την πνοή σου και σου την γυρνούν πίσω με τη σειρά τους.. σ’ έναν κύκλο αέναο…ορμητικό..
Το άψυχο γίνεται έμψυχο…
Σ’ ακολουθεί, σου μιλάει, δεν ζητά τίποτα άλλο παρά μόνο να χορέψει μαζί σου σαν μια σκιά που την σπρώχνει ο άνεμος και της δίνει σχήματα που κινούν το κορμί, και ταράσσουν το μέσα σου…
Σαν μια κρυφή μεταμφίεση που είναι απαραίτητη για να σε γοητεύσει, να προκαλέσει την αρμονία ανάμεσα στις απαιτήσεις της φαντασίας και στην πραγματικότητα…
Σείονται τ’ αρχέγονα θεμέλια… και τα νερά αγριεύουν..
Μετασχηματίζονται όλα τόσο αληθινά που δεν καταλαβαίνεις πια … Όπως στα όνειρα..
Το ξεμασκάρεμα του νου… Το αίνιγμα που προβάλλει…
Κι η κάθε μικρή λεπτομέρεια γίνεται ορατή σαν αστέρι του μεγάλου ουρανού..
Μια ασυνείδητη φαντασίωση, δυο φίδια σε μια μεγαλειώδη ερωτική περίπτυξη…
Κι ο άνεμος ανάσα του μαύρου πανιού να το δονεί να το στριφογυρνά ώσπου να τυλιχτεί και ν’ αγκαλιαστεί σφιχτά με το σώμα που αλυχτά, κι εκεί να ξεψυχήσει….
Γιώργος Χρηστάκης
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου