Ήταν ο Πιερ ο πατέρας του Χριστού... ;

Η κίνηση της μυστηριώδους αόμματης όρασης μέσα του, αρκούσε να τον μετατοπίσει τόσο, όσο χρειαζόταν, για το σβήσιμο της μαύρης φλόγας που σιγόκαιγε.
Αρκούσε να προκαλέσει εκείνους τους βίαιους κυματισμούς, τους τρομερούς εκείνους πόθους, που κρύβονταν πίσω απ’ τις λασπερές επιφάνειες, στις ρωγμές της μαύρης σπογγώδους ελαφριάς ύλης της αποσύνθεσης των φυτών.
Την ένιωθε σαν την μετατόπιση της απέραντης θάλασσας… των ψηλών οροπεδίων….., σαν την μοναξιά της ερήμου….

Σε χρόνους άλλους..

Έρχονταν στο νου, η μυρωδιά του σχολείου, της μπουγάδας την ώρα που την άπλωνε η μάνα, του βασιλικού στην αυλή, του γιασεμιού που κρέμονταν στον τοίχο που ακουμπούσε η σιδερένια σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα.
Έρχονταν στο νου η μυρωδιά του πρώτου φιλιού, η ζεστασιά των παλιών φίλων….. η μυρωδιά του ζεστού ρούχου αλλά και του σκατού μαζί που κουβαλούσε ο Νικ, αλλά κι η μυρωδιά του πατσουλί που ράντιζε τον ψηλό Ανρί η μάνα του…..
Κι εκείνο το άρωμα από το κλεμμένο κραγιόν και το μαντήλι της νέας και ωραίας… που τους έκανε να τραβάνε βαθιές επίμονες ρουφιξιές αέρα, ταραγμένοι σαν είχε περάσει αργά, νωχελικά εκεί μπροστά τους, θηλυκό που ήθελε να ζευγαρώσει……

Μέσα απ’ τις σκοτεινές σπηλιές ξεπηδούσε η ακόρεστη ζέση για ζωή, αυτή η τρέλα που πάντα παραμόνευε στα έντερα και τα εντόσθιά του.
Τα έβλεπε όλα να περνούν από μπροστά του σαν πάνω σε παλλόμενη κόψη σπαθιού Κατάνα, που όπως λένε πολλοί, είναι το καλύτερο σπαθί που έφτιαξε ποτέ ο άνθρωπος…
Στην κόψη του.. εκεί ανάμεσα στην άσβεστη δίψα για ζωή και στον απόλυτο θάνατο.
Στο Μπουινάν οργώνουν με Αλγερινά σπαθιά, κι έχουν το τουφέκι κρεμασμένο στον ώμο…
Το κινίνο εκεί το πουλάνε σαν ποτό στους καφενέδες….
Η μαύρη φλόγα τρεμόσβηνε.. η κίνηση της μυστηριώδους αόμματης όρασης, είχε ολοκληρωθεί…
Τελικά ίσως ο Πιερ να μπορούσε να είναι ο πατέρας του Χριστού….

Γιώργος Χρηστάκης