"Όταν βαρύς και χαμηλός ο ουρανός πλακώνει
Το πνεύμα που απ’ την πλήξη του την τόση αγκομαχάει
Και γύρω τον ορίζοντα ολόκληρο τον ζώνει
Και μουχρό, πιο θλιβερό απ’ της νυκτός σκορπάει
Και κάποια δίχως μουσική νεκρών πολλών κηδεία
Και στο σκυφτό κρανίο μου καρφώνει η Αγωνία
Δεσποτική τη μαύρη της σημαία λυσσασμένη…."
Πριν λίγο καιρό πέρασα απ’ το δάσος που έπαιζα μικρός.
Είδα την βελανιδιά…. Μια εκατοντάχρονη σεβάσμια κυρία, που τόσες φορές απλόχερα μου είχε χαρίσει τη σκιά της…. Δέντρο τρομερό…
Μέσα σε τριάντα χρόνια ένας γιγάντιος κισσός είχε αρπαχτεί και τυλιχτεί γύρω απ’ το ρωμαλέο αυτό δέντρο και το είχε σχεδόν πνίξει.
Με την πρώτη ματιά ήταν δύσκολο να καταλάβεις από πού άρχιζε το δέντρο και που τελείωνε ο κισσός….
Ήταν τόσο σφιχτά τυλιγμένος στα μεγάλα κλαδιά, που θαρρούσες πως τα φύλλα δεν ήταν δικά του και πως κρέμονταν από το ίδιο το δέντρο…
Μόνο αν πλησίαζες κοντά, μπορούσες να δεις καθαρά πόσο λίγα ζωντανά κλαδιά της βελανιδιάς είχαν απομείνει, και πως απ΄ τον χοντρό κορμό της ξεπρόβαλαν απελπισμένα μερικά αδύνατα κλαδάκια, σαν μικρά δάχτυλα, με τα φύλλα τους ν’ αναζητούν με αγωνία το οξυγόνο, συνεχίζοντας την φωτοσύνθεση, δίνοντας έτσι λίγη ακόμη παράταση ζωής στο δέντρο….
Επιμέλεια κειμένου : Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου