Προς τον κύριο Υπουργό

Πόσο υπέροχο θα ήταν να κόψεις το πόδι ενός βατράχου και μιας αράχνης, να τα βάλεις μέσα σ’ ένα μικρό χάρτινο φάκελο, να γράψεις απ’ έξω… «Προς Υπουργόν», με τη διεύθυνση, τους ταχυδρομικούς κώδικες, και να τρέξεις στο ταχυδρομείο, να τον ρίξεις στο μεταλλικό κουτί με την ένδειξη αλληλογραφία εσωτερικού, που κρέμεται περήφανα στην είσοδό του..

Πόσο υπέροχο θα ήταν να περπατάς στη λεωφόρο Avenida Paulista, στο Σάο Πάολο, και ξαφνικά να ξαπλώνεις ανάσκελα στη μέση του δρόμου, δείχνοντας επίμονα με το δάχτυλο τον ουρανό, βγάζοντας μια κοφτή και ξερή κραυγή, σαν το πουλί Guianan Cock-of-the-Rock, που θρηνεί σπαρακτικά στα υγρά δέντρα του βόρειου Αμαζονίου, περιμένοντας κάτω εκεί στην καυτή πίσσα της ασφάλτου, να γυρίσει να σε κοιτάξει κάποιος..

Πόσο υπέροχο θα ήταν να καθίσεις στο τραπεζάκι ενός καφέ και να ζητάς κάθε 3΄και 22’’, ένα φακελάκι ζάχαρη κι ένα ποτήρι μισό κρύο μισό ζεστό νερό. Ξανά και ξανά κάθε 3΄και 22’’. Κι ενώ ο θυμός μεγάλωνε και ξεχείλιζε πίσω απ’ τη μεγάλη ξύλινη μπάρα του καφέ, κι όσο τα τριχωτά στήθια αναψοκοκκίνιζαν κάτω απ’ τις λευκές ποδιές των σερβιτόρων…… εσύ θα έφτιαχνες ένα μικρό σωρό, ένα μικρό ζαχαρένιο βουναλάκι με όλη αυτή τη ζάχαρη, ακριβώς στο κέντρο του τραπεζιού. Κι όταν θα είχες τελειώσει αυτή την μοναδική ζαχαρένια κατασκευή, θα έφτυνες μέσα σ’ ένα απ’ τα πολλά ποτήρια του νερού που ήταν στριμωγμένα στο τραπέζι, θα γέμιζες το στόμα σου απ’ αυτό το παράξενο κοκτέιλ, και σιγά σιγά θα το άφηνες να χυθεί μαλακά απ’ το στόμα στην ζαχαρένια κορυφή του μικρού βουνού στο κέντρο του τραπεζιού, και θα παρακολουθούσες αυτή τη μικρή υγρή χιονοστιβάδα να κατεβαίνει απ’ την ζαχαρένια πλαγιά του, ακούγοντας το βήχα που ξεχυνόταν απ’ τους ξερούς λαιμούς των πελατών και των αφεντικών του μαγαζιού… ανθρώπων φιλήσυχων και καλών κατά καιρούς...

Μα πόσο υπέροχο θα ήταν να μπεις στο ωραίο σου αυτοκίνητο και να οδηγήσεις ως το Υπουργείο, να παρκάρεις μπροστά στην κεντρική του είσοδο, αγνοώντας τις φωνές και τις απειλές των έξαλλων υπαλλήλων, να μπεις με όλη σου τη φόρα και τη σοβαρότητα μέσα, σκορπίζοντας πίσω σου χαρτιά κι αναμασημένους αμαρτωλούς χάρτινους φακέλους, πατώντας ανελέητα το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού της γραμματέως που μάταια προσπάθησε να σε σταματήσει, και να βρεθείς ακριβώς τη στιγμή που ένας γκριζοφορεμένος κατώτερος υπάλληλος παρέδιδε τον φάκελό σου στον Υπουργό…..
Και πόσο μα πόσο ωραίο να δεις τον Υπουργό να ανοίγει τον φάκελο μ’ ένα χαρτοκόπτη ιστορικής προέλευσης , να βάζει τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά του μέσα στο φάκελο και να βγάζει τα δυό πόδια του βατράχου και της αράχνης …..
Και τότε να μιμηθείς το βούισμα της μέλισσας καθώς ο Υπουργός θα ίδρωνε πασχίζοντας ν’ απαλλαγεί απ΄ τα σιχαμερά κομμένα πόδια, μα να μην μπορεί, γιατί θα είχαν μαγκωθεί σαν δαγκάνες πάνω στο κολλαρισμένο του πουκάμισο……
Και να γυρνάς την πλάτη φεύγοντας σφυρίζοντας, γνωρίζοντας πως την άλλη μέρα θα μπουν μέσα οι στρατιές των βαρβάρων κι όλα θα τα πάρει ο διάολος, και θάναι μια Τετάρτη ενός ζυγού μήνα κάποιου δίσεκτου χρόνου…….

Γιώργος Χρηστάκης