Η τυχαιότητα της πιθανότητας

Μέσα στο θάνατο του χρόνου, στον ακρογωνιαίο λίθο της θανατικής σιωπής.
Ζούμε στο εδώ και τώρα.
Ότι άλλο ζήσαμε πριν και σε άλλα μέρη είναι παρελθόν. Σχεδόν το έχουμε ξεχάσει, το έχουμε αφήσει πίσω.
Τι θα μπορούσε, τι θα έπρεπε να γίνει με όλον αυτό το χρόνο που βρίσκεται μπροστά μας, απλόχερος και όμορφος ?
Ελαφρύς στην ελευθερία του και βαρύς στην αβεβαιότητά του …
Μια επιθυμία ονειρική και νοσταλγική να σταθείς πάλι σ’ εκείνο το σημείο της ζωής και να επιλέξεις ν’ ακολουθήσεις μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ’ αυτή που σ’ έκανε αυτό που είσαι τώρα…..
Αφήνουμε πίσω κάτι απ’ τους εαυτούς μας όταν φεύγουμε από κάπου. Είμαστε ακόμη εκεί κι ας έχουμε φύγει….. και υπάρχουν πράγματα μέσα μας που μπορούμε να τα βρούμε πάλι μόνο επιστρέφοντας εκεί…
Ταξιδεύοντας μέσα μας μπορούμε να συναντήσουμε τη μοναξιά μας. Ή μήπως δεν είναι αλήθεια πως ότι κάνουμε το κάνουμε επειδή φοβόμαστε τη μοναξιά?
Γι αυτό δεν απαρνιόμαστε όλα όσα θα μετανιώσουμε στο τέλος της ζωής μας?
Είναι τελικά θέμα αυτοεικόνας της καθοριστικής αντίληψης που έχει κανείς για τον εαυτό του, σχετικά με το τι πρέπει να έχει καταφέρει και βιώσει ώστε τελικά να μπορεί να επιδοκιμάσει τη ζωή που έζησε ?
Αν είναι έτσι ο φόβος του θανάτου δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια παραίτηση από αυτό που είχες σχεδιάσει να ζήσεις..
Όμως η ζωή δεν σχεδιάζεται
Ο αληθινός σκηνοθέτης της ζωής είναι το «τυχαίο». Ένας σκηνοθέτης σκληρός, γεμάτος συμπόνια και μαγευτική γοητεία.
Η τυχαιότητα της πιθανότητας… αυτό είναι τυχαίο..
Οι καθοριστικές στιγμές της ζωής μας, όταν οι διαδρομές που ακολουθεί αλλάζουν πορεία, δεν χαρακτηρίζονται πάντα από κρότους και λάμψεις υποκριτικών και ανούσιων πυροτεχνημάτων.
Στην πραγματικότητα οι σημαντικότερες στιγμές που έχουν αφήσει τη στάμπα τους πάνω μας, κι έχουν καθορίσει τη ζωή μας, κυλούν σαν σε γάργαρο και ήσυχο ρυάκι ταπεινά και αθόρυβα…
Οι μεγάλες και σημαντικές ανατροπές που συμβαίνουν, και βλέπουμε τη ζωή μας ξαφνικά να αναδύεται μέσα από ένα νέο φως, αποκαλύπτονται μέσα στη σιωπή , πάνω στο χάδι που άφησε πάνω στα φύλλα, ένας γλυκός άνεμος.
Κι όλη της η μεγαλοπρέπεια κρύβεται μέσα σε τούτο το γλυκό του ανέμου χάδι, μέσα σε τούτη την υπέροχη κι ολοζώντανη σιωπή.

Γιώργος Χρηστάκης