Μια παλιά καρτ ποστάλ

Μετά αφού ανασηκώθηκε λίγο, φάνηκε σαν να ανέπνεε ολόκληρος και να έβλεπε γύρω του, σαν να είχε ανοίξει η ψυχή του σαν μάτι…
"Προσπάθησε να ανεβούμε λίγο πιο ψηλά, να ενώσουμε τα μυστικά ρεύματα, να ανασάνουμε" ....φώναζε..

«Ώσπερ ενός όμματος ανοιχθέντος του σώματος»

Το σώμα ακούει τον ήχο του σφυριού όταν πέφτει πάνω στο αμόνι.
Το σώμα ακούει τον αχό του αίματος…
Έστρεψε λίγο το κεφάλι , και το βλέμμα ταλαντεύθηκε πάνω στον ουρανό…… δίχως να νιώθει… κι ύστερα ενέδωσε .. άνοιξε τα χέρια διάπλατα, έτσι όπως ανοίγει το παγώνι τα φτερά του, σα να ήθελε να πετάξει, κι από μέσα του εκτοξεύθηκε ξεσπώντας σα βέλος φλεγόμενο μια γιγάντια δύναμη φυσική, και τον έσπρωξε μπροστά λυγίζοντάς τον, και τον έσυρε πάλι πίσω, και τον έκανε να τρεκλίζει, να ταλαντεύεται και να γέρνει…
Υπήρχε κάτι παράξενο και μυστήριο που τον έπαιζε σαν τσαλακωμένο χαρτί μέσα σε παλάμη.. Τον πετούσε και τον ξανασήκωνε πάλι…
«Η ομορφιά πρέπει να εκδηλώνεται με ταλαντώσεις… σαν κρίση πανικού» …. «σαν προοργασμικό θανατηφόρο δηλητήριο»
Ενεργειακά κύματα λαχτάρας σε συνεπαίρνουν σαν μια μυστική ανεξήγητη χαρά που βγαίνει απ’ τα κατάβαθά μου.
Μ’ έσπρωχνε μέσα σ’ ένα φοβερό λαβύρινθο, που έπλεκαν οι ώρες των λουλουδιών , από τότε ακόμη που ήμουνα παιδάκι..
Η στάμνα έγινε κομμάτια , κι ο ήλιος έστελνε μαύρο φως.
Μια αίσθηση βαθιάς ερημιάς, έκαιγε την ψυχή..
Στεκόσουν και κοιτούσες το πλοίο που σε προσπερνούσε ανέμελο, χωρίς να σε πάρει απ’ το ερημονήσι… δείχνοντάς το δρόμο της εγκατάλειψης.
Λύνω τα μαλλιά στη σκιά σου μπροστά κι αγγίζω με τα ακροδάχτυλα το μεταξένιο κορμί σου.

«Ελένη, έλαβα την καρτ ποστάλ που έστειλες τότε από την ωραία Τροία………»

Γιώργος