Αφού μόνον ο έρωτας

Σαν ένα θηρίο που φεύγει
Με όλα του τα μεγάλα τα σιδερένια δόντια
Θα σε πάρω μαζί μου κάπου αλλού
Να βλέπεις από ψηλά, απ' τις κορφές τους ορίζοντες, και τις σπασμένες καρέκλες των μικρών καφενείων
Τώρα που οι σημαίες ξεβάφονται και σπάνε στα δύο τα καράβια...
Γκρεμίζεσαι γονατιστός να παρακαλάς να μείνει κοντά σου..
Θα βρω πάλι τα ίδια όπλα που είχες λατρέψει
αυτά που είχες χρόνια κρυμμένα στο παλιό σεντούκι
Θα βρω αυτήν που πριν χρόνια είχε φύγει
Τα πράσινα μάτια που τσάκιζαν το φως τις νύχτες
Χτυπούσαν δυνατά τα παράθυρα το σούρουπο....
Σαν άνεμος νυχτερινός
Ευλογημένη των ανθρώπων μοίρα
Στο πισωγύρισμα του νου... θα βρει τη λύτρωση, στο στόμα του όφι, στου κρίνου τη λευκάδα, στου στερνού φιλιού σου την αρωματισμένη ανα πνοή

Γιώργος

Αφού μόνον ο έρωτας τον θάνατο νικά,

θάναι η ποίησις σπερματική,

απόλυτα ερωτική η δεν θα υπάρχει