Εμπειρίες, αχ τι πολλές!

16 Mar 2015

Οι ασήμαντες, σχεδόν ηλίθιες καταιγίδες του μυαλού μου, πέρασαν, Λάουρα.
Η ατμόσφαιρα της ψυχής μου, η δύναμη της δικαιοσύνης, καθάρισε.
Από τον άλλο, λοιπόν, έπρεπε να μάθω τι μου ήσουν όλα τα χρόνια της ειρήνης;

Ένας τέτοιος κόπανος έχει το θράσος να αυτοαποκαλείται φιλόσοφος, ανθρωπογνώστης, ποιητής;
Είσαι το ίδιο όνος όσο οι άλλοι.
Είναι στ΄αλήθεια δολοφόνος η ασφάλεια, η σίγουρη ιδιοκτησία;
Πρέπει να κλαίμε και να πενθούμε μόνο το χαμένο;
Γιατί δεν πενθούμε πιο νωρίς και πιο βαθιά την παραμελημένη μας ιδιοκτησία, το ότι παραμελούμε και αγνοούμε την πολύτιμη περιουσία μας;
Δεν είναι πιο λυπηρό αυτό;
Και τώρα προσπαθείς, κοντόφθαλμε, σχεδόν τυφλέ, να είσαι τρυφερός με την τόσο λίγο απαιτητική σύντροφό σου;
Τώρα που ένας άλλος πέφτει στα γόνατα της και την εκπλήττει στο άκρον και την καθηλώνει - επειδή εσύ την άφησες να ξεχάσει τι σημαίνει λατρεία;
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσες να είχες μάθει αυτο το μάθημα χωρίς το μάθημα αυτό;
Να ευλογείς την μοίρα των αμαρτιών της αμέλειάς σου παρ' όλα αυτά.
Αν γυρίσει πίσω, θα βρει έναν από την ψευδαίσθηση την ιδιοκτησίας λυτρωμένο.
Αν δεν γυρίσει, θα βρεις εσύ μέσα σου έναν από την βλακεία μιας ολόκληρης ζωής λυτρωμένο...ποιητή.
Αμήν.

Του Ποιητή μισογύνη