Αυτό το βράδυ δεν κοιμάμαι ποτέ

Αυτό το βράδυ δεν κοιμάμαι ποτέ....
Κάτι περιμένω πάντα... όχι εκείνο που είχε έρθει κάποτε.
Περιμένω αυτό που θα το μάθει, που θα φιλιώσει μαζί του.
Αυτό που θα το φροντίσει και θα το ταίσει για νάναι πάντα δυνατό.

Θυμάμαι τη μάνα μου να τρέχει στο λευκό λιβάδι
Την Άνοιξη χαιρόμουν με τις παπαρούνες... με το κόκκινό τους...

Λάτρευα την ησυχία του απομεσήμερου που ποτέ δεν καταλάβαινα μέσα σε τόσο φως..

Κι εκείνο το μικρό φαναράκι πάνω στο ξύλινο τραπέζι μου φάνταζε γιγάντιο...
Μια μέρα το χέρι ενός άτυχου ανθρώπου, πέρασε μέσα απ το παράθυρο και το πήρε... από τότε ποτέ δεν έμενε το παράθυρο ανοιχτό... Άδικα όμως... πόσες φιγούρες ανθρώπινες πέρασαν μέσα απ' αυτό το παράθυρο...
Ο κοντός με το παράξενο σώμα και τη στιβαρή όψη περνούσε πάντα να πάρει τον καφέ του νωρίς το απόγευμα..
Οι κυρίες τα είχαν ετοιμάσει όλα... Μετά ερχόταν μια άλλη μεγάλη κυρία και κάτι λέγαν χαμηλόφωνα μπροστά από τα ανποδογυρισμένα φλυτζάνια του καφέ και γελούσαν...
Ένας άλλος κύριος καθόταν πάντα χαμογελαστός με βραδυνό ύφος και μια μικρή ανησυχία που δεν φανέρωνε ποτέ.
Α ναι απέναντι το ίδιο πάντα σκηνικό...σαν καθρέφτης ... οι ίδιες κυρίες, οι ίδιοι κύριοι...
Μετά δεν υπήρχε πια απέναντι...βρίσκονταν όλοι στην ίδια μεριά... ως αργά...
Αργότερα μυρωδιές από καλομαγειρεμένο φαγητό...

Σ΄ ένα παράξενο κουτί κάτι γινόταν κι όλοι είχαν μαζευτεί κοντά.. ήχοι, εικόνες..
Ευγενικοί άνθρωποι..
Η μεγάλη βροχή νόμιζες πως ήθελε να πέσει και να μπει μέσα στο δωμάτιο να κρυφτεί...
Στο μικρό κήπο τριγυρνούσε μια χελώνα και μια πάπια...ποτέ δεν έγιναν φίλοι...αλλά που να ξέρω κιόλας..
Όταν ερχόταν η ώρα της πασχαλίτσας είχαν πια ανθίσει όλα... Λεμονιές, και τι λεμόνια...!! Πορτοκαλιές , τριανταφυλιές .... κι ένα γιασεμί...σαν αυλαία ...!!!

Μετά οι κυρίες και οι κύριοι άρχισαν να φεύγουν σιγά σιγά και ένας ένας... λες σε παρέλαση...
Στο τέλος δεν έμεινε τίποτα...
Τόσα χρόνια αντοχής και μετά τίποτα...
Κούτες από παλιά βιβλία γεμάτα ιστορίες..

Κι όλα μαζεμένα μέσα σ' ένα βράδυ..
Το βράδυ που θα με βρίσκεται πάντα εκεί....
Tο βράδυ που χάθηκε μια δύσκολη μάχη κι ατσάλωσε το κορμί και την ψυχή...
Θα είμαι ξύπνιος και θα περιμένω...να θυμηθώ...
Νύχτα 24 Μάρτη...ξημέρωνε 25

Γιώργος