Μέθη ζεστή

Μια απόκοσμη μέθη κάνει τα κορμιά μας να σπαρταρούν να τρέμουν …
Να κονταροχτυπιούνται σε μια ανελέητη μάχη….
Τα ακροδάχτυλα των χεριών της σκάβουν τη σάρκα μου…
Τα δάχτυλα των ποδιών της ανοίγουν και τεντώνουν σα να θέλουν να εξωθήσουν όλη αυτή την κοσμική ενέργεια που ορίζει τη σάρκα και το νου μας… κι ύστερα σφίγγουν και την ξαναγυρνούν σε μια αέναη ροή που στροβιλίζει μέσα μας.
Τα μάτια της ψάχνουν και περνούν πίσω απ το κάθε μου κύτταρο ….
Τα χείλη της ολοκόκκινα υγρά χαράζουν θεϊκά μονοπάτια πάνω στο κορμί μου… που χάνεται στη μαγική και ιερή δίνη που προκαλούν τα κύματα των σπασμών και της ευελιξίας του σώματός της…
Οι σταγόνες του ιδρώτα μου να στάζουν πάνω στις ολόστητες ρώγες της και να γλιστρούν νωχελικά στις περήφανες πλαγιές των βυζιών της…
Να περνώ τα χέρια μου κάτω απ’ την καμπύλη της ανασηκωμένης απ’ τον πυρωμένο πόθο πλάτη της και να την σφίγγω συνθλίβοντάς την πάνω στο κορμί μου που τη λαχταρά.
Να στήσω αυτί και ν’ ακούσω το βαθύ γουργουρητό της αρχαίας σπηλιάς των ηδονών της ….
Να γλιστρήσω ανάμεσα στα υπέροχα πόδια της και να γεμίσω ηδονές το ολάνθιστο υγρό κόκκινο τριαντάφυλλο που χάνεται στο βάθος τους..
Τα υγρά της μάτια με κοιτούν σχεδόν παρακλητικά την ώρα που το δυνατό μου άτι διασχίζει την πυρωμένη της πύλη και σχίζει τα υγρά φυλλώματα της λάγνας χλόης της…
Οι λαγόνες της δουλεύουν ασταμάτητα σαν καλοκουρδισμένα γρανάζια για να μη σταματήσει η τροχιά για τη μοναδική στιγμή που θα χυθούν στο άπειρο όλοι οι ποταμοί του γαλαξία κι όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού θα πέσουν στο κορμί της……
Κι φωνή της σπαρακτική ηδονή θα φτερουγίζει στο σύμπαν….

Γιώργος
Σκίτσο : Άνα Ζουμάνη