Οι κλέφτες των ψυχών

Μια μέρα μπήκε στο δρόμο μου μια όμορφη γυναίκα..πάνε επτά οκτώ χρόνια τώρα.

Μου σήκωσε αμέσως τη σημαία με τα σύμβολα της φήμης της ακόρεστης φιλαρέσκειάς της...εγώ τότε την έβλεπα ως λαγνεία....

Φαινόταν πως είχε δοκιμάσει κάθε είδους διαστροφές και αισχρότητες, που δεν θα μπορούσε να την συγκινήσει τίποτα πια.

Αλαζονική, χωρίς καρδιά, σε έβλεπε μόνο σαν πηγή ευχαρίστησης, και κοιτούσε να πάρει ότι μπορούσε από σένα..

Έλεγαν πως είχε καταστρέψει, αφανίσει, μολύνει πολύ κόσμο... μα εγώ δεν το έβλεπα ούτε αυτό..

Λέγανε ακόμη πως είχε γλιτώσει πολλές φορές από την εκδίκηση γυναικών και αντρών που τους είχε κεντρίσει με το δηλητηριώδες κεντρί της..

Ήταν στοιχειωμένη απ' την ψεύτικη εικόνα που εδειχνε στους άλλους...και στον εαυτό της τον ίδιο.

Μαζί της μπορούσες να απορρυθμοστείς και να μπαρκάρεις σ' ένα ταξίδι χωρίς τέρμα... ή μάλλον σ' ένα ταξίδι με άγνωστο τέρμα...

Το καράβι είχε ξεκινήσει... κι ήμουν κι εγώ επιβάτης του...

Δύσκολο να ψάξεις διέξοδο διαφυγής πιά...

Σε μια καταδίκη στην υδάτινη έκταση επάνω.. υγρή και νωπή σαν πληγή...

Και μένεις ιεροκήρυκας και μάρτυρας πάνω σ'αυτό το πλωτό όχημα του παραλόγου.. φορώντας κι εσύ με τον καιρό τον ίδιο μανδύα του σιναφιού, τον πορφυρόχρωμο, τον βασιλικό.. να μη σε στιγματίσουν.. μάταια όμως..

Γιώργος Χρηστάκης