Πόσες ερωτικές υποσχέσεις δίνονται, η ακόμη πόσες ερωτικές σχέσεις δημιουργούνται πάνω σε ένα πληκτρολόγιο μέσα στα social media.
Δείτε πόσο δραματικά αντίθετη είναι η ατμόσφαιρα έξω, γεμάτη άχρωμα, άχαρα, χαμένα, κενά βλέμματα. Βιώνουμε λοιπόν μια δραματικά αντιερωτική εποχή.
Μια εποχή φόβου και εσωστρέφειας. Σαν να είμαστε όλοι τα απομεινάρια ενός μεγάλου πολέμου, τα αποτελέσματα μιας πολεμικής έκρηξης.
Μιας εποχής που μια γνώμη που προέρχεται από τα media μπορεί να γίνει κυρίαρχη και να χειραγωγήσει τα πάντα.
Μιας εποχής που όλοι είμαστε εγκλωβισμένοι στην «δέσμευση» της καθημερινής μας παρουσίας στα social media.
Σε ένα πεδίο όπου μπορούν να δημιουργηθούν συγκρούσεις και παρεξηγήσεις από το πουθενά και με μεγάλη ευκολία. Κάτι που σίγουρα δεν θα γινόταν αν οι ίδιοι άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι. Είναι τραγικό πως μέσα στα social media όλοι μπορούν να βγάλουν το χειρότερο εαυτό τους.
Η τεράστια παγίδα κρύβεται στο ότι εξαντλούμε την επικοινωνιακή μας διάθεση πάνω σε ένα πληκτρολόγιο σιωπηλοί και αγχωμένοι, που έχει μεταλλάξει τη δόνηση του λόγου σε χτυπήματα πάνω στο κουμπάκια.
Κόντρα στη φύση, κόντρα στο ίδιο μας το σώμα που σίγουρα έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται όπως και οι αισθήσεις μας. Δυστυχώς όμως μέσα σε μια επιταχυμένη φθορά και των δύο.
Κάπως έτσι αποτυπώνεται το θλιβερό πρόσωπο της παγκόσμιας παρακμής και της στυγερής μετάλλαξης του ανθρώπου, που μαζί με την λατρεία της ύλης και την τάση του εγκλωβισμού στον ατομικισμό και στον έσω εαυτό, στην πιο κακή του μορφή, οδηγεί τα θλιβερά ανθρωπάρια των ημερών μας στην απομόνωση, στην εσωστρέφεια και στην απαξίωση κάθε άλλης αξίας, ιδανικού και οράματος.
Τι ζούμε λοιπόν;
Μια ζωντανή εικόνα ανθρώπων τρέχουν να το βάλλουν στα πόδια;
Μια εποχή που δεν στηρίζεται πια η μάλλον δεν υποστηρίζει πια τα συλλογικά παραγωγικά μοντέλα, αλλά τα ατομικά μοντέλα συγκέντρωσης εξουσίας και πλούτου.
Οι αξίες του ανθρωπισμού και του Διαφωτισμού έμειναν στο περιθώριο.
Δηλαδή ο άνθρωπος έμεινε στο περιθώριο και αντικαταστάθηκε από την θλιβερή όψη της εικονικής πραγματικότητας ενός ρυθμισμένου ανθρωπάριου μαριονέτας, άδειου και ανίκανου για οποιαδήποτε αντίδραση, ή ίσως με σπασμωδικές αντιδράσεις που δεν έχουν όμως κανένα αποτέλεσμα ...
Το σύστημα λοιπόν και οι λίγοι που το κατασκεύασαν, με βάση τα ατομικά τους συμφέροντα, τα έχει καταφέρει καλά.
Κι εμείς ονειρευόμαστε κοινωνίες με ανθρώπους όχι ατομιστές και άπληστους, αλλά με ανθρώπους αξιοπρεπείς και χαρούμενους, που θα συνεργάζονται και θα δημιουργούν για το κοινό καλό.
Τόποι ανύπαρκτοι;
Η όπως ο ουμανιστής Tomas More, περιγράφει στην «Ουτοπία» του (1516), τόποι ιδανικοί και τρόποι πολιτικής συμβίωσης, που σ’ ένα απομονωμένο νησί εφαρμόζονται μέσα σε ένα τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και νομικό σύστημα.
Στις μέρες μας είναι ολοφάνερο πως τέτοιοι τόποι είναι ανύπαρκτοι (ου – τόποι/ουτοπία), και μένει μόνο ένα όραμα γυμνό να αναζητά επίμονα την πυξίδα, που θα το οδηγήσει στους ιδανικούς τόπους, σ’ εκείνο το απομονωμένο νησί στη μέση του πελάγους, που για εκατοντάδες χρόνια, γεύονται τους καρπούς και τα πλούτη του όχι ισάξια αλλά ισότιμα, η χλωρίδα και η πανίδα του, τα ψηλά και δυνατά του δέντρα και τ’ άγρια πουλιά της θάλασσας.
Τόποι έργα της ανθρώπινης απουσίας, και όραμα η ανθρώπινη παρουσία –αν ποτέ τους ανακαλύψει- να τους σεβαστεί, να τους «φωτίσει» και να λάμψει μέσα σ’ αυτούς.
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου