Λαγός, ο ατρόμητος

Το νευρικό σύστημα του λαγού είναι ένα από τα πιο σκοτεινά μυστήρια της φύσης.
Εκτελεί όλες τις ζωτικές του λειτουργίες σε μόνιμο κίνδυνο και ασταμάτητη αγωνία θανάτου, με οργανική και ακατάπαυστη «μανία καταδίωξης».
Η τρέλα μιας πραγματικότητας στην Ύπαρξη.
Φρίκη!
Την ώρα που τρώει - κίνδυνος θανάτου!
Την ώρα που κοιμάται - κίνδυνος θανάτου!
Την ώρα που χοροπηδά στα ξέφωτα - κίνδυνος θανάτου!
Τη ώρα που κάνει σεξ - κίνδυνος θανάτου!
Συνεχώς παραμονεύουν η αλεπού, το γεράκι -ναι- ακόμα και το κοράκι. Και πριν απ' όλα ο άνθρωπος. Ούτε μια στιγμή εσωτερικής ανάπαυσης, όμως αποδέχεται το νόμο της ζωής του αδιαμαρτύρητα.
«Υγιή νεύρα», θέλω να τα πω, οπλισμένα για τον αγώνα της επιβίωσης, σαν ιππότες με θωρακισμένη πανοπλία.
Μπορεί να απολαμβάνει τη ζωή ενώ μέσα στους θάμνους πάντα κάτι θροΐζει ύποπτα....
Ένας ποιητής της ζωής με καλλιτεχνικά νεύρα.
Κάθεται ήσυχος και βόσκει τη στιγμή που το γεράκι κόβει βόλτες στον αέρα.
Φοβάται όταν είναι ήδη αργά, δηλαδή όταν αφήνει την τελευταία του πνοή, η οποία σβήνει με μια ανατριχιαστική κραυγή.
Ως την τελευταία του στιγμή απολαμβάνει τη ζωή του και μετά - «αντίο, ζωή!»
«Έχεις νεύρα λαγού», θα έπρεπε να λέμε στον άνθρωπο που του χαρίστηκαν δυνατές οργανικές αντιστάσεις.
Τι να κλάσει το ατσάλι...

Άνα Ζουμανάκη (εφημεροπτερα)