Στη σκάλα της μνήμης και του χρόνου

Μπορεί άραγε ένας άνθρωπος να περάσει από μεταφυσική δίκη τον εαυτό του και να περάσει μετανοημένος και αμόλυντος, καθώς αφήνει πίσω την τελευταία βαριά ανάσα, την μεγάλη Πύλη για να παραδοθεί στο άγνωστο…

Για να συμβεί αυτό πρέπει ο άνθρωπος να θυμηθεί τον εαυτό του και να ανακαλέσει τη ζωή εμπρός του από «ρίζης έως κλάδου».

«Τα παιδικά μου χρόνια έχουν πεθάνει προ πολλού, (ινφάντια μέα μόρτουα ες)», φωνάζει ο εξομολογητής, «κι εγώ συνεχίζω να ζω».

Έχει ξεχάσει εκείνη τη μακρινή ηλικία, όμως δεν ξεχνάει ότι την λησμόνησε…

Ο δικός του χρόνος είναι γεμάτος από φθορά και πολλούς επιμέρους θανάτους. Για να υπάρξει το παρελθόν πρέπει να πεθάνει το παρόν.

Μια αμφίδρομη σχέση που μπορεί να υπάρξει και αντίστροφα… για να υπάρξει το παρόν πρέπει να πεθάνει το παρελθόν. Μα πεθαίνει το παρελθόν κι αν πεθάνει και φύγει που πάει?

Δεν είναι πια νήπιο άφωνο, μέσα στο χρόνο έγινε πια παιδάκι κι έχει αρχίσει να μιλάει. Εδώ μπαίνει το ζήτημα της μνήμης.

Επειδή ο χρόνος ρέει ασταμάτητα και μόνιμα παρέρχεται τα πράγματα αποτελούν μόνο μέρη ενός συνόλου και αδυνατούν να υπάρξουν ταυτόχρονα.

Το τραγούδι ακούγεται επειδή οι νότες του διαδέχονται η μια την άλλη.

Πίσω από κάθε νέα νότα η προηγούμενη δεν ακούγεται πια... έχει πεθάνει...

Το τραγούδι όμως συνεχίζει να υπάρχει.. είναι ζωντανό ώσπου να μην υπάρξει επόμενη νότα.

Το ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπο, που οι ηλικίες του και τα χρόνια περνούν όμως το παρόν είναι ικανό με τη μνήμη να συλλάβει ολόκληρο το παρελθόν.

Οι ηλικίες «πεθαίνουν» σβήνουν, όμως χάρη σ’ αυτό το «θανατωμένο» παρελθόν που ανακαλείται γίνεται εφικτή η παρουσία του κάθε ανθρώπου στο παρόν.

Μοναδική επιθυμία θα παραμένει το πέρασμα από τον ανθρώπινο χρόνο στην αιωνιότητα, εκεί που δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον παρά μόνο το «είναι», δηλαδή η αιωνιότητα.. (ετέρνα εστ).

Ότι έχει παρελθόν και μέλλον δεν μπορεί να είναι αιώνιο…

Το αιώνιο δεν έχει μνήμη ούτε χρόνο, κι αυτός είναι ο μόνος τρόπος, η ανθρώπινη ύπαρξη να απαλλαγεί απ’ το σκόρπισμα και την υποταγή στο παρελθόν και στο μέλλον, για να κερδίσει το απόλυτο…

Είναι το φως, η φωνή, το άρωμα και το αγκάλιασμα του δικού μας εσώτερου ανθρώπου.

Πρόκειται για την απόλυτη μυστική μυχιότητα, που μόνο αυτή μπορεί να επιτρέψει την άνοδο προς τον ανώτατο προορισμό του ασύλληπτου τέλειου … σαν οργασμική έκρηξη δαιμόνων κι ανθρώπων στο σκότος…

Γιώργος Χρηστάκης