Τα αριστεία της ανδρείας

Όταν τις φτάνεις τις κορφές και σηκώσεις το κεφάλι να τις δεις, θα τις δεις χαμηλωμένες.
Έτσι σου δείχνουν κι αυτές το σεβασμό τους.
Κι αλίμονο αν δεν αξίζουμε τον σεβασμό τους, αν δεν αξίζουμε να τις πατήσουμε, αυτές θα μας ρίξουν, θα μας γκρεμίσουν, πίσω στις θερμές κοιλάδες, και τότε θα νιώσουμε πόσο αδύναμοι είμαστε να ξανασπρώξουμε πίσω προς την κορφή την «πέτρα του Σύσιφου».
Ο Μπουκόφσκι το ήξερε πολύ καλά αυτό, κι έκατσε κι έγραψε τ' αριστουργήματά του κάτω στις θερμές κοιλάδες παραιτημένος κι αδύναμος, αποδεικνύοντας έτσι πως ακόμα και μέσα στα καζάνια της κόλασης μπορείς να σκάψεις και να βρεις τους ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ θησαυρούς, που ίσως ποτέ κανείς δεν θ' αναγνωρίσει, αρκεί μόνο να έχεις τα κατάλληλα εργαλεία.
Το σκαπέτι δεν το πιάνουν καιροί, σκάβει και στα ψηλά και στα χαμηλά.
Ευλογία είναι να μη σταματήσεις να σκάβεις ποτέ, ακόμη κι αν πιστέψεις πως πάτησες στις πιο ψηλές κορφές, και κατέκτησες τις πιο μακρινές σου προσδοκίες.
Μην προδώσεις ποτέ το σκαπέτι. Αυτό δίνει το ρυθμό, αυτό ανοίγει το δρόμο ν' αφήσεις πάνω του τα χνάρια σου.
Χνάρια άσβηστα, που κανείς αέρας δεν θα μπορέσει να τα χαλάσει. Πεθυμιές, ενορμήσεις, έρωτες, σταθεροί συνοδοιπόροι σε τούτο το ταξίδι.
Κι έτσι όπως το σκαπέτι σκαλίζει το χώμα αναδύονται όλες οι μυρωδιές, οι αισθήσεις, τα αισθήματα και τα όνειρα, απ' ότι ζήσαμε κι ότι επιθυμήσαμε καλό η κακό.
Μια δύναμη γονιμοποιός θα σπρώχνει το σκαπέτι ως μακριά εκεί που ακόμη δεν έχουν φτάσει τα μάτια κι ο νους.
Εκεί που τα νερά είναι κρυστάλλινα και βλέπεις τους βυθούς τους, εκεί που το φως το απαστράπτον, δείχνει σε όλα τη δύναμή του, κι αναγκάζει και την «Θεά», και τον όποιο «Θεό», το σύμπαν (μας ?) ολόκληρο, να υποκλιθούν σ' αυτό.
Το σκαπέτι μένει να κρατά πάντα σταθερά με επιμονή και υπομονή, το δικό του γονιμοποιό ρυθμό, χωρίς να νοιάζεται για ότι μικρό η μεγάλο συμβαίνει γύρω.
Αν ποτέ κουραστούμε, μπερδευτούμε, λιγοψυχήσουμε και χάσουμε το ρυθμό, κι αφήσουμε το σκαπέτι στην άκρη.
Τότε έχει έρθει η μεγάλη ΗΤΤΑ κι είναι χρέος μας να υποκλιθούμε και σ' αυτή, ταπεινωμένοι απ την αδιαφορία προς όλα αυτά που κουβαλούσαμε μέσα στο σαρκίο μας, κι ίσως καμιά φορά μόνο λίγο πιο σοφοί.
Τότε μας αξίζουν τα «αριστεία ανδρείας», που θα μας απονεμηθούν, πάνω σε μέσο πλωτό, γυάλινο.

Γιώργος Χρηστάκης