Συνήθως συγκεντρώνονταν οι θεοί και οι άνθρωποι στα μεγάλα φαγοπότια.
Ο Δίας κάθεται στην πρώτη σειρά και αναθέτει την μοιρασιά στον Προμηθέα. Τι πρόκειται να κάνει;
Φέρνει ένα μεγάλο βόδι κι έναν υπέροχο ταύρο τα σφάζει και στη συνέχεια τα τεμαχίζει. Χωρίζει τα κομμάτια του σε δύο και όχι σε τρία μέρη.
Το καθένα έτσι όπως το έχει ετοιμάσει ο Προμηθέας εκφράζει την θέση των θεών και των ανθρώπων αντίστοιχα.
Στα όρια του διαχωρισμού αυτού θα χαραχτεί δηλαδή γραμμή που θα χωρίζει τους ανθρώπους από τους θεούς.
Τι κάνει ο Προμηθέας; Ακολουθεί τη συνήθη διαδικασία της ελληνικής θυσίας: σφάζουμε το ζώο το γδέρνουε και μετά αρχίζουμε να το τεμαχίζουμε.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουμε είναι να ξεχωρίζουμε τα μακριά κόκκαλα, τα κόκκαλα των πίσω και των μπροστινών ποδιών, τα λευκά οστά και τα καθαρίζουμε εντελώς από το κρέας.
Αφού τελείωσε αυτή δουλειά Προμηθέας μάζεψε όλα τα λευκά οστά του ζώου.
Τα έκανε ένα σωρό και τύλιξε το μερίδιο αυτό με ένα λεπτό, λευκό στρώμα λαχταριστό ξίγκι. Έχει φτιάξει λοιπόν το πρώτο δέμα.
Στη συνέχεια Προμηθέας φτιάχνει και το δεύτερο, όπου βάζει όλα τα κρέατα τις σάρκες, όλα τα κομμάτια του ζώου που τρώγονται.
Αυτό το δέμα μαζί με την πέτσα που περιβάλλει κάθε φαγώσιμο, κομμάτι του ζώου, το βάζει στη συνέχεια μέσα στο στομάχι του ζώου, δηλαδή μέσα στην γλειώδη άσχημη και αποκρουστική στην όψη βοϊδοκοιλιά.
Έχουμε λοιπόν την εξής μοιρασιά: το λευκό λαχταριστό ξίγκι καλύπτει απλώς κόκκαλα λευκά χωρίς καθόλου κρέας, και η ελάχιστα ορεκτική Βοϊδοκοιλιά περιέχει όλα τα κομμάτια του ζώο που τρώγονται.
Ο Προμηθέας φέρνει τα δύο δέματα στο τραπέζι μπροστά στο Δία.
Αναλόγως με την δική του επιλογή θα χαραχθεί το όριο μεταξύ ανθρώπων και θεών.
Ο Δίας κοιτάζει τις δύο μερίδες και λέει: « Προμηθέα δόλιε και παμπόνηρε, η μοιρασιά σου είναι άνιση»..!!!
Ο Προμηθέας τον κοιτάζει υπομειδιώντας.
Ο Δίας φυσικά διέβλεψε εξαρχής την πονηριά, αποδέχεται όμως τους κανόνες του παιχνιδιού.
Του προτείνουν να διαλέξει πρώτος και δέχεται.
Με ύφος απόλυτα ικανοποιημένο παίρνει λοιπόν την πιο όμορφη μερίδα, το δέμα το λευκό λαχταριστό ξίγκι.
Όλος ο κόσμος τον κοιτάζει, εκείνος ανοίγει το δέμα και ανακαλύπτει τα λευκά οστά χωρίς καθόλου κρέας πάνω τους.
Τότε λοιπόν τον Δία τον πιάνει λύσσα φοβερή ενάντια σ’ αυτόν που πήγε να τον ξεγελάσει.
Έτσι τελειώνει πρώτη πράξη της ιστορίας η οποία περιλαμβάνει τουλάχιστον τρεις.
Η Ιστορία αυτή είναι εκπληκτική αφού δείχνει όπως φαίνεται ότι ο Προμηθέας μπόρεσε να γελάσει το Δία δίνοντας στους ανθρώπους το καλύτερο μερίδιο του σφαγίου.
Ο Προμηθέας προσφέρει στους ανθρώπους το κομμάτι του ζώου που τρώγεται, συγκαλυμμένο, κρυμμένο, ώστε να μοιάζει μη βρώσιμο κάτω από μια όψη αποκρουστική, και στους θεούς δίνει εκείνο το μέρος που δεν τρώγεται τυλιγμένο, κρυμμένο, καλυμμένο από ένα στρώμα λαχταριστού και γυαλιστερού λίπους.
Η μοιρασιά που κάνει δεν είναι τίμια αφού τα φαινόμενα απατούν.
Το καλό κρύβεται μέσα στην ασχήμια και το κακό παρουσιάζεται ως όμορφο.
Έδωσε όμως στ’ αλήθεια στους ανθρώπους το καλύτερο μερίδιο;
Οι άνθρωποι για να τραφούν, να λειτουργήσουν και να επιβιώσουν, είναι αναγκασμένοι να πάρουν την ενέργεια που χρειάζονται από τον περιβάλλοντα κόσμο διαφορετικά πεθαίνουν. Τρέφονται με ψωμί και κρέας, και πίνουν το κρασί που βγαίνει από το αμπέλι.
Οι Θεοί ζούνε χωρίς να τρέφονται καταναλώνοντας μόνο κάποιες ψευδοτροφές όπως το νέκταρ.
Άρα ο Προμηθέας ζούσε την ψευδαίσθηση ότι μπορούσε να ξεγελάσει τον Δία, κατ’ ουσίαν όμως αυτό δεν συνέβη ποτέ….
Αυτή η ιστορία αφορά κι εκείνους που ζουν με την ψευδαίσθηση, της νίκης, της επιτυχίας, της ικανοποίησης πως έχουν ξεγελάσει τον άλλο…. Που βγάζουν την εικόνα του μεγαλόστομου και ευφυούς ανθρώπου, του ψευτοκραταιού και ψευτοισχυρού που όμως καταρρέει στο άνοιγμα των φτερών της πεταλούδας.
Δηλαδή τους αληθινά ηττημένους και δυστυχείς της ζωής.
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου