Το ρόδο και ο κόνδορας

Όταν χαράζει, στο σκαλοπάτι της νύχτας, τα ρόδα γίνονται άξαφνα επιθετικά γοητευτικά.

Μέσα στην καρδιά του οριοθετούνται, το σύμπαν κι ο χρόνος.

Μικρές μικρές αλήθειες, λυτρώνουν και βάφουν κόκκινο τον ορίζοντα κάθε αυγή.

Στις χάντρες του κομπολογιού μετρούσε ο σοφός ο γέροντας, τις μνήμες του, τις ομορφιές του κόσμου.

Σταγόνες βροχής κάθονται πάνω στα φτερά του αητού που πληγώθηκε στη μάχη, μ’ ανέβηκε από τον γκρεμό, σκίζοντας τον παγωμένο αέρα, βουτώντας θριαμβευτικά μέσα στις πυρωμένες φλόγες που έφερνε ο ουρανός κάθε που χάραζε.

Χορδές της άρπας χαράζουν τον αέρα, κι αφήνουν ίχνη πάνω στο σώμα του.

Αρώματα και κεχριμπάρια σαλεύουν τις προσταγές της επιθυμίας, στην άκρη του κορμιού..

Θαρρείς στιγμές πως η θάλασσα είναι φτιαγμένη από τα δάκρυα του Κόνδορα των Άνδεων καθώς εγκαταλείπει τ’ αγαπημένα του βουνά Θαρρείς στιγμές πως το φεγγάρι πάγωσε στο γλυκοκελάηδημα του αηδονιού τις νύχτες τις ασημένιες...

Πως μέθυσε η ψυχή με τη σοφία τούτου του κόσμου….

Θαρρείς….

Η ηδονή της αλήθειας με τ’ ακάνθινο στεφάνι και των αιώνιων αρωμάτων του μυστικού κήπου των διάφανων ρόδων