Στου μισοσκότεινου παράθυρου το
φως…
εκεί έχω αφήσει τις ελπίδες μου όλες….
καιρούς ταξίδεψα πολλούς
σ’ όλους τους κόσμους….
Σ’ ενός αιτού κρεμόμουν το φτερό
χαρτιά κι υπογραφές με το σωρό…..
Πέτρες και χώμα μες σε μάτια παιδικά…
Μες στο δισάκι πάντα ίδια υλικά
που μάταια ως τώρα προσπαθούσα να
πουλήσω…
Κι αν κάπου χαρισθήκαν μερικά
μες σε σεντόνια κι άγριες ηδονές
ζητούσαν πάντα πάνω να κυλίσω..
Το φως που με κρατούσε στο ταξίδι
Με τον καιρό λιγόστεψε κι αυτό..
Βαρύ ακόμη το δισάκι μου στον ώμο
γεμάτο μένει στων καιρών τον
κουρνιαχτό…
Τέτοια πραμάτεια πια κανείς δεν
τη κοιτά
και της ψυχής μου η πυρά
την πέτρα καίει, στο σώμα φέρνει
κύματα ζεστά……..
Άνεμοι βόρειοι θα ξεκινήσουν
Μαζί με τα πουλιά απ' την ξενιτιά,
που πάνω στις φτερούγες τους θα
κουβαλήσουν
Κορώνα από χρυσάφι και φωτιά,
στου δαίμονα την άγρια ψυχή να
την αφήσουν……
Άτι ψηλό να σηκωθεί στον ουρανό,
στις καταιγίδες του ήλιου να πετάξει,
να χλιμιντρίσει και στην ασπράδα
των μαρμάρων ν’ αντηχήσει,
πνοή να δώσει της ζωής που αλυχτά
…..
να φανερώσει και να ματώσει
το φως του ονείρου, το μοιραίο… το
στερνό
Γιώργος
Γιώργος Χρηστάκης
Welcome.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου