Στο Μάη της

Ήταν σαν μια στιγμή αόριστης απουσίας… σαν να είχε φύγει μακριά, με τους λυσσασμένους αέρηδες του νότου, πάνω στο άρμα της μικρής σιωπής…

Κάτω στις βάρκες στα νερά

Ουρανός και λίγα αστέρια ταβάνι πάνω… Κόσμος πολύς κάτω…κι ετούτος ο Μάης..

Ένα άρμα βαρύ και μετά πάλι εσύ.. και κόσμος … κι ο Μάης

Μια κατοικημένη ερημιά …κι ένας ήχος λουλουδιού που τόκοψαν απ’ το κοτσάνι…

Το χέρι…

Όχημα χωρίς οδηγό πλανιέται…. στα δάση τις νύχτες τις σκοτεινές… Το χάδι των φύλλων που κρέμονται του δίνει την ήρεμη ανάσα ….και τ’ οδηγεί έξω απ’ τις θύελλες των ανέμων και των νερών…

Μακριά απ’ τις φωτιές, τις πέτρες τις πυρακτωμένες…

Στις φωλιές των αηδονιών…. Στους ανθούς τους αμύριστους…

Στον αδάκρυστο Μάη….

Γιώργος