Το αναχάτα μου

Φυτρώνει η ζωή μέσα μου…

Αναπνέει η ψυχή μου του νότου τ’ αρώματα..

Καπνός αρωματώδης στο μυαλό μου η θωριά σου..

Στης μεταμόρφωσης του κοιμισμένου καρπού τη γόνιμη δύναμη, λούζω με φως κάθε σου λέξη… Βιολιά και πλήκτρα σε σκεπάζουν… τεντωμένες χορδές το κορμί σου… Πάνω του παίζω τυφλά… ακούραστα

Στάλα στάλα γαλήνια αργά να ρουφώ τη νύχτα σου και να γεύομαι το χρυσό ελάφι του έρωτά σου… μακρυά ως το θάνατο…. Ως την ήρεμη θέωση του άγριου οργασμού όλων των αισθήσεών σου… Να κυνηγώ το αίμα μέσα στις φλέβες σου, και το ωραίο τίποτα του τυφλού μου πόθου….

Στους χιλιάδες μικρούς μας θανάτους, στους κεραυνούς της θλιμμένης οργής σου, καίω το σώμα και το μυαλό μου… Στης αγάπης σου το πιο ζεστό αγκάλιασμα.. χάνομαι τις νύχτες…

Ακολουθώ το ανοιχτό μονοπάτι… χωρίς επιστροφή…. μετρώ τους χτύπους της καρδιάς και τ’ ανοιγοκλείματα των βλεφάρων, τους σφυγμούς της ψυχής σου……

Το ιερό δισκοπότηρο τ’ ουρανού και της νύχτας … ακουμπισμένο στο περβάζι του παραθύρου..

Αισθήσεις, δυνάμεις απόκοσμες, ταρακουνούν τα σπλάχνα μου, δονούν το μυαλό μου...

Σαν ρωγμή στη μάζα των στιγμών που ως τώρα μοιάζαν όμοιες μεταξύ τους.. Στην πεζότητα του κόσμου κρυφό μαργαριτάρι… πολύτιμος λίθος… αγνώστου αξίας…

Ιερά ανώτερα ρεύματα με τραβούν μακριά από την ανία των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων που έχω ζήσει ως τώρα.

Σ’ ακούω….. σ’ αφουγκράζομαι… ανακουφίζομαι στης ζωής σου την τέχνη… στο δαιδαλώδες κι απρόβλεπτο σύμπαν…. Στην άκρη των δαχτύλων σου… στη φιλοτεχνία των χεριών σου… μακριά απ’ την κόλαση των χαλαρών, των πλαδαρών, των ανέραστων…. των λιγοστών ανθρώπων

Και τραβώ την σκανδάλη…. Ξεφεύγω απ’ την παγίδα… και μυούμαι στο αιώνιο σκάνδαλο της Αγάπης… Στη ζεστή ωριμότητα της παρουσίας σου…. τοξεύοντας ίσια στο αναχάτα μου…. Στις μικρές χαρές που δεν μπορώ να υποτιμήσω…

Στων αστέρων τις πτώσεις τη γιορτή….

Στο θαύμα που καρπίζει τους κήπους της Εδέμ….

Το δικό σου το θαύμα..

Γιώργος