Έτσι είδα την αγάπη

16 Jan 2015

Τελικά μπορεί να μας αγαπήσει μόνο εκείνος που, αναγνωρίζει μέσα μας όλα εκείνα τα «ζενίθ», τα οποία σπάνια η ποτέ δεν φτάνουμε. Μόνο όποιος μπορεί να μαντέψει, αποκωδικοποιήσει τις μέσα μας κοιμώμενες ιδανικές καταστάσεις, μας αγαπάει αληθινά.
Όποιος αρκείται με την φτωχή ύπαρξη της καθημερινότητάς μας, δεν θα μας αγαπήσει ποτέ πραγματικά, θα γίνουμε απλώς εφημερόπτερα του πάθους του.
Όποιος δεν μπορεί να μας ονειρευτεί, να μας ποιήσει ως τα δυστυχώς απρόσιτα ιδανικά μας, θα απογοητευτεί, αύριο η μεθαύριο, από τις καθημερινές μας ανεπάρκειες...

Δεν αρκεί να μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε, πρέπει να μας αγαπούν και γι' αυτό που πιθανώς θα μπορούσαμε να γίνουμε με μια καλύτερη μοίρα, μέσα σε ιδανικότερες συνθήκες, σε μια άλλη ζωή.
Το πένθος του για την αθλιότητά μας είναι η αγάπη του, γιατί ξέρει πως πενθούμε και εμείς.
Μόνο οι απόλυτες ιδιοφυίες μεταξύ των ανθρώπων έχουν τη δύναμη να γίνουν ο εαυτός τους, παρά τους κινδύνους. Όμως εμείς πρέπει να βασιστούμε σε εκείνους που στην δική τους ψυχή θα συμπληρώσουν αυτό που - λίγο η πολύ - λείπει - - για να είμαστε ιδανικές.
Γι΄αυτόν το λόγο και μόνο έχουμε την βαθιά ανάγκη να αγαπηθούμε.

Από την στιγμή που δεν μπορούμε να είμαστε τέλειες, επιθυμούμε κάποιον που θα δει μέσα μας την πιθανή τελειότητα μας, σαν μάντης, σαν προφήτης.
Γι' αυτό τον έχουμε τόση ανάγκη, επειδή βλέπει ένα κομμάτι από εμάς που δεν είναι ακόμη, που κανείς δεν βλέπει και όμως υπάρχει - για τον λαμπρό μας Εξερευνητή.
Βλέπει μέσα μας την κόρη που ονειρευόμαστε η κάποτε θα ονειρευτούμε.

Αγαπάμε αληθινά μόνο εκείνον που πιστεύει σ΄' αυτό το κάτι που πραγματικά υπάρχει μέσα μας, αλλά παρα-είναι ευαίσθητο για να απαπτυχθεί σ' αυτήν τη βάρβαρη ζωή.
Ο Θεός έδωσε σε εμάς τις γυναίκες μια υπερ-τρυφερή ποιητική ψυχή, εμείς όμως την καταστέλλουμε και την καταστρέφουμε αμέσως - για πρακτικούς λόγους. Σε τι μας χρησιμεύει λοιπόν η ψυχή του ποιητή;
Και όμως, εκ των υστέρων αγαπάμε μόνο εκείνον το άντρα που μπορεί να την αναστήσει - - μέσα του.
Έναν που ακούει τα σιωπηλά-παραπονιάρικα ιδανικά - μέσα μας.
Έναν που πενθεί γι΄αυτά, όπως εμείς οι ίδιες.

Ο Θεός μας ονειρεύτηκε όμορφες, γεμάτες χάρη, κατανοητικές, τρυφερές, δυνατές, πολεμίστριες, ανιδιοτελείς, - όμως ο κοινός άντρας ικανοποιείται εύκολα.
Ε, τότε ας είμαστε ανόητες και ματαιόδοξες χήνες. Χρειάζεται να είμαστε κάτι παραπάνω γι' αυτόν; Και αυτό πολύ του είναι του μίζερου, που μπορεί χωρίς - - ιδανικά.

Άνα